Kirkjuritið - 01.11.1961, Síða 11

KIRKJURITIÐ
393
einaða kirkjan hljóp nndir hagga, og skólinn er stofnaður
nieð Essie sem skólastjóra og tveim afríkönskum kennslukon-
um. Og nú veit Essie, liver köllun liennar er í Afríku. Skólinn
er aðallega ætlaður giftum konum, og eiginmennirnir taka
þessu með mikilli hrifningu. „Ef konurnar okkar eru illa
nienntaðar“, sagði einn þeirra, „eru engu líkara en að við
hoppum á öðrum fæti“. — Þetta hjálpar konunum til að
vinna sér aftur það álit, er þær nutu sem mæður í þorpi ætt-
flokksins, en glötuðu að nokkru við að flytja í námuþorpið.
Þarna eru kennd ýmis konar kvennafræði, matreiðsla, saum-
ar, heilsufræði og næringaefnafræði, meðferð ungbarna —
en auk þess almenn uppeldisfræði og biblíufræði. Tilgangur-
inn er sá, að hjálpa konunum til að byggja upp kristilegt heim-
ilislíf og búa sig undir J)að, að þeirra eigin þjóð bafi forvslu
í kirkjusafnaðar- og sveitarmálefnum.
Skólastarfið liennar Essie stendur í nánu sambandi við
skilning bennar á eðli trúboðsins, eins og Jiað á að fara frani
á vorri öld í Afríku. Þó að ]mð vilji stundum gleymast í liin-
um pólitísku erjum og hinu kalda stríði í Afríku, lieldur starf
trúboðanna áfram, liægt og þolinmóðlega, eins og það hefur
verið unnið í meira en heila öld. En trúboðinn getur ekki
lengur verið trúboði af sömu gerð og ]>eir, sem komu til Afríku
á 19. öld, í kjölfar kaupmanna og hermanna. Jafnvel J)ótt
trúboðinn befði ekki annað en gott í liuga, var viðliorf lians
gagnvart Afríkumanninum yfirleitt hið sama og viðhorf þeirra,
sem byggðu upp heimsveldið (brezka). „Hann kom“, segir
Essie Jolinson, „í þeirri trú, að bann væri að flylja eitthvað
til Jjjóðar, sem sæti í náttmyrkri“. Hann var undir öllum
kringumstæðum leiðtogi, sem hafði tilhneigingu til að telja
sig skör hærri en fólkið, sem var undir umsjá lians. „Hann
starfaði meðal okkar árum saman“, sagði einn Afríkuinaður,
nOg hann vissi aldrei, hvað konurnar okkar hétu“. Sjaldnast
ítat hann talað þjóðtunguna og jafnvel rnaður eins og Albert
Scliweitzer — sem trúboðar nútímans líta á sem fremstan allra
af hinni gömlu, föðurlegu „týpu“ — talar ennþá við sitt fólk á
frönsku eða þýzku.
Flestir trúboðar liins nýrri tíma líta svo á, að liinn gamal-
dags trúboði, sem fyrir löngu var orðinn aftur úr, liafi liðið
undir lok eftir seinni heimsstyrjöldina. „Hugmyndir Sclnveitz-