Kirkjuritið - 01.04.1965, Blaðsíða 12

202
KIRKJUHITID
Flestum, einnig ókristnum, er nú orðið Ijóst, að starf fyrir
æskulýðinn er nauðsyn. Þetta starf miðar, að því er til kirkj-
unnar kemur, einkum að því, að missa ekki æskufólkið úr tengsl-
um við trú og kirkju, og lijálpa þeim á rétta leið, sem villzt
liafa af lienni. Þetta starf er víða unnið í kristilegum félagsskap,
og sé þess gætt, að gleyma ekki týndu sauðunum, sem villzt liafa
lengra eða skemmra frá lijörðinni, þá bætist liér við reglulegt
sálgæzlustarf, sem getur verið bæði erfitt og vandasamt. í sam-
bandi við æskuna er loks vert að liafa það í buga, að góður
árangur er ekki vænlegastur með ávítum og bönnum, lieldur
með því að raikta þar góðan gróður, sem geti náð þeim þroska
og þeim krafti, að liann yfirbugi illgresið.
Þótt liér liafi verið vikið fyrst að æskulýðnum, er einnig mikið
verk að vinna fyrir liina fullorðnu á mörgum sviðum. Þau verða
ekki talin liér upp, en aðeins drepið á nokkur þeirra. Þátttöku
safnaðanna í guðsþjónustunni er víða ábótavant, bæði í sálrna-
söngnum og að því er virðist einnig í bænagjörðinni. Þá má
nefna mörg lieimili, sem bæði þarfnast fræðsbi í uppeldi og
annarrar aðstoðar í andlegum efnum. Sálgæzla er starf prest-
anna, en oft þurfa leikmenn einnig að inna það starf af liendi.
Loks skal þess getið, að kirkjan þarf að sýna í verki liugsjón sína
og áliuga með starfi fyrir bágstadda, sjúka og aldraða í meiri og
almennari mæli en orðið er enn með þjóðinni, enda beyrast slík-
ar raddir jafnvel í okkar velferðarríki.
Hér befur nú veriö vikið að því með nokkrum orðum, livers
kirkjan þarfnast og þá veriö lögð áberzla á nokkur fram-
kvæmdaatriði. Það má að sjálfsögðu benda á önnur fleiri, bæði
andleg og verkleg, ef svo má segja, og einnig má benda á, að
sumt af því starfi, sem bér er nefnt, sé komið á góðan rekspöl á
ýmsum stöðum. Er það vel og vekur góðar vonir. En ekki er þörf
á að taka það fram, að í þessu máli er átt við vora íslenzku
kirkju í lieild, enda var áður að því vikið.
Jörðin er nægilega fögnr til aiV vekja oss lmglioð nm himininn, en ekki
til að Iáta oss gleyma honum. — A. Tholuck.