Kirkjuritið


Kirkjuritið - 01.04.1965, Blaðsíða 14

Kirkjuritið - 01.04.1965, Blaðsíða 14
204 KinKJURIIIÐ ur og helgisiðir liafa sannað nauðsyn sína. En á vorum tímuin getur fáum dulist, að miðalda prjál og kirkjuhöfðingjavald er ekki hæf umgerð kenningar Krists né þörf þjónustu við þann meistara, sem var fátækur og átti hvergi höfði sínu að að lialla, en var meðal manna eins og sá, sem þjónar. Sá skilningur fer nú líka sívaxandi um allan heim og engu síður skylt að gefa honum gætur, en kasta steinum að kirkjunni fyrir yfirsjónir fortíðarinnar. Eitt var liryllilegt uni bænadagana: Utvarpsfréttirnar af því, á föstudaginn langa, að einhver ágætasta, kristna þjóðin liefði þann dag látið gera sprengjuárásir á andstæðinga sína í fjar- lægri lieimsálfu. Þetta sannar áþreifanlega að kristindómur- inn er fæstum af oss runninn í merg og bein. Það Iirópar á kristnara liugarfar til varnar gegn ógnandi Ragnarökum. Hefur nokkur æðri mannúðarstefna nokkru sinni birzt en sú, sem af kristnum rótum er runnin? Og eigurn vér Islendingar henni ekki talsvert upp að unna frá fyrstu tíð? Ég ætla að svara því óbeint með því að minna á kunnan íslenzkan prest frá öldinni, sem leið. En svo vildi til að ég end- urlas æviágrip hans ( Merkir Islendingar, 1. b.), nýlega. Þessi maður var séra Halldór Jónsson á Hofi. Hann var óneitanlega í röð ágætustu klerka íslenzkra. Einlægur trúmað- ur, grandvar til orðs og æðis, ræðumaður góður, sveitarhöfð- ingi og virtur þingmaður. Það er frægt, þegar liann á þjóð- fundinum skar sig úr liópi hinna konungkjörnu og fylgdi Jóni Sigurðssyni ótrauðlega. Það, sein hér skiptir mestu máli, er tvennt: Islenzk kristni hefur átt ýmsa lærða og leika menn, karla og konur, sem hafa borið líkan hug og séra Halldór á Hofi. En ævisöguritari lians, séra Einar Jónsson, dregur lýsingu hans saman í þessum orð- um: „Líf séra Halldórs var eitt af hinum fegurstu dæmum upp á mannúðina í þjónustu guðsríkis“. Rökstuðningur séra Einars fyrir þessari fullyrðingu, fellst ekki aðeins í því, hversu vel séra Halldór dugði fátækum og munaðarlausum. Höfuðröksemdin er sú, að séra Halhlór liafi á öllum sviðum sannað Jiað á borði, er liann orðaði svo í þjóð- liátíðarræðu sinni 1874: „Sérhver liafi Jiað jafnan hugfast, að hann er verkamaður
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Kirkjuritið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Kirkjuritið
https://timarit.is/publication/443

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.