Kirkjuritið - 01.04.1965, Blaðsíða 27

KIRKJURITIÐ
217
Ekki lans við óþreyju, en án taugaþenslu og óþols. Og þegar svo
pabbi hefur rekið erinili sín og kemur í bílinn, eru bíðendurnir
altillegir og glaðir og lireyfingar þeirra og látœði og tilburðir
eru með öðru bragði en í annan tíma, einna svipaðast því, er
börnin búast til að lijúfra sig í liálsakot á kvöldin.
Oft er tekið svo til orða, að heimurinn sé allt af að minnka,
skreppa saman. Við fáum á svipstundu fregnir úr víðri veröld
og getum brugðið okkur Iieimsliorna milli á skammri stund.
En er ekki réttara að segja, að heimurinn sé allt af að stækka
og taka þannig tillit til livers og eins, einstaklingsins? Afi þinn
átti sér sjóndeild við túngarðinn, landamerkin, breppamörkin.
Aðrir staðir og menn voru uppi í tunglinu og þaðan af fjær.
Þinn lieimur er landssteinarnir, álfan, jörðin iill og fyrirætlanir
þínar eru jafnvel á sveimi víðs vegar um vetrarbrautina.
Það er sagt, að þeir verði Jireyttir í augunum, sem búa við
víðáttur sléttunnar. Fjöllin þrengja sjóndeildarliringinn og
bvíla augað. Þér þykir ógnar notalegt að flóa svona yfir alla
bakka eins og elfur í vorleysingum, en stundum má ráða af and-
varpi þínu: Önd mín er Jireytt; livar má liún finna livíld?
Stundum finnurðu til óræðrar lönguuár til að draga þig inn í
skel þína andartak og livílast, minnka þensluna, eiga einlivern
afkima að kúra Jiig, ekki kannski aleinn, beldur með börnunum
Jn’num eða rnaka eða vildarvini.
Heimilið hefur að nokkru glatað þessum eiginleika. Þar eru
tnenn alltaf að koma og fara. Rétt ef þið liittizt Jiar á máltíð-
uin, varla ]>ó öll nema þá endrum og sinnum. Á nóttunni sofa
kannski allir beima. Nei, heimilið er ekki alltaf Jiað kyrrláta
afdrep, þessi óhulti kimi, þar sem næði gefst til að ræða trún-
nðarmálin og ekki Jiarf að skrafa í hálfum bljóðum, þar sem
J'álaegðin verður áþreifanleg og andrúmsloftið rótt og sefandi.
Það lætur kannski ekki sérlega trúlega í eyrum, mó líka vera,
að nokkurt öfugmæli sé það, en ekki verður betur séð en fjöl-
skyldubíllinn sé að verða þetta fylgsni nærverunnar, þessi smái
beiniur, Jiar sem við liöfum dregið þreifi-angana að okkur, Jiar
seni vatnsflanmi útjiennslunnar er baldið utan dyra. — Lítill
beiniur persónulegrar samveru, án utanaðkomandi röskunnar
Heniur en vill. — Sumir láta að vísu sál sína í skiptum fyrir
bílinn, en samt — bonum er ekki allsvarnað.