Kirkjuritið - 01.04.1965, Síða 11

KIRKJUItlTID
201
ar úr því rætist, verður kirkjan að vinna að því, að valið verði
vandað. Að vonum gætir nú óánægju yfir því, hve mjög hefur
'lregið úr kennslu í kristnum fræðum í unglinga- og menntaskól-
um, og víst er það ekki sæmandi, að liið' unga menntafólk þekki
ekki sögu og innihald þeirrar trúar, sem þjóðkirkja landsins
hyggist á. En á liitt ber einnig að líta, að gagn og áhrif af sjálfri
trúarbragðakennslunni fara mjög eftir kennaranum og að árang-
urinn getur orðið vafasamur. En hvað sem öðru líður, þá þarf í
nverjum skóla að ríkja andi trúar og kristilegs siðgæðis, og upp-
eldi og agi að vera framkvæmd í þeim anda, liver sem náms-
greinin er.
1 sambandi við kristilega fræðsluslarfsemi niá minna á, að
kirkjunni ber siðferðisleg skylda til að stuðla að útgáfu kristi-
legs og kirkjulegs tímarits og efla útbreiðslu þess. Hið almenna
kirkjurit, sem prestastéttin gefur út, liefur engan veginn lilotið
nægan stuðning og útbreiðslu. Loks skal á það bent, að leikmenn
utan kennarastéttar, sem vilja leggja fram starf til kristilegrar
fræðslu og uppeldis,, eiga rétt og kröfu til fræðslu og leiðbein-
uigar í því starfi. Kirkjuna vantar slíka fræðslustarfsemi, en
kristilegum lýðskólum er meðal annars ætlað það lilutverk. 1
l>eim efnum eru því miklar vonir bundnar við hinn væntanlega
kristilega lýðskóla í Skálholti. Er þ ví óskandi og að því ber að
vinna, að hann komist á fót og taki til starfa hið fyrsta.
Leikmannastarfið, sem kirkjan þarfnast, er mikið og marg-
þætt. Það er starf fyrir æskulýðinn, en einnig fyrir hina eldri,
fyrir kirkjuna í heild og á flestum sviðum. Það er starf til efl-
>ugar trú og siðgæði, en þá jafnframt liörð, viturleg og vel skipu-
'ugð barátta gegn hinum mörgu og sterku öflum, sem vinna á
Uioti. Þau eru mörg og flestum kunn, svo sem andleg leti og
auðhyggja, sem torvelda almennt leikmannsstarf, einkum sjálf-
koðastarf, og þá ekki síður margs konar áróður, sem æskan verð-
ur fyrir, æsir skemmtanafýsn liennar og dregur liana frá kirkj-
unni og öðrum uppspreltum sannrar menningar. En ef starfa
skal svo að um muni, þá verður þetta alltaf leikmannastarf að
Uieira og minna leyti, hvernig sem klerkastéttin leggur sig fram,
°K þjóðfélagshættir vorir, sem liafa breytzt og eru að brevtast á
síðari áratugum, gjöra þetta starf mikilvægara og nauðsynlegra
svo að segja með liverju árinu sem líður.