Kirkjuritið - 01.02.1966, Síða 40

86
KIRKJDRITIÐ
Kirkjan á í harðri samkeppni við þessi fyrirbæri nútírna-
menningar og er sú barátta m. a. s. oft háð í liennar heimavígb
á sjálfum helgidögunum. Það er vel, að löggjafinn hefur þarní*
veitt kirkjunni lið með lielgidagalöggjöfinni, er bannar opiO'
bera mannfundi eða samkomur á hámessutíma kirkjunnar.
Það er efalaust, að drjúgur liluti hinnar góðu kirkjusóknar
fyrrum, þegar kirkjuguðsþjónusturnar voru belztu mannfund-
irnir, átti stoð sína í þörf fólksins í fásinni sveita að blanda
geði við náungann og afla sér frétta um menn og málefni. Þar
hefur trúarþörfin bvergi nærri verið einráð.
Þannig sýnist mér fullnægjandi rök færð fyrir því, að ekki
þurfi að vera um að ræða rýrnandi trúarþörf lijá Islendingum
í dag.
En auk þess sem kirkjan á í feikna liarðri sainkeppni um sál'
irnar, þá á lnin og að sækja á móti mjög svo sljóu og tvíráðu
almenningsáliti.
En kirkjan lítur á þessa baráttu um sálirnar sem baráttu upP
á líf og dauða og liún vill ekki gefa upp þann þunga róður livað
sem það kostar, ekki sjálfrar sín vegna, heldur vegna þín og
mín, vegna allra vorra meðbræðra og systra. Og kirkja Krists
segir afdráttarlaust, að það sem bún býður upp á sé óendanlega
miklu verðmætara en allt, sem skemmtilífið, allt sem félaga*
samtökin, allt sem fjölmiðlunartækin, já jafnvel allt sem biu
„óskeikula“ pólitík geta boðið upp á. Þetta er boðskapur Krist?
og boðskapur kirkjunnar um Krist, bið eilífa, sáluhjálpleg8
orð Guðs.
Það er sennilega mesta þverstæða í mannheimi, að einniiú
þetta, sem dýrmætast er af öllu skuli svo smáð og vanrækt sei"
raun er og staðfestir kröftuglega þá staðhæfingu Biblíunnar, að
mennirnir elska myrkrið meir en ljósið (Jób. 3,19). Kristur vaf
ekki aðeins krossfestur einu sinni endur fyrir löngu, bver kyU'
slóð hefur krossfest bann, já vor samtíð er að krossfesta bauU
með því að forsmá vegsögu lians og boðskap. Er nokkur leið að
opna augu vorrar kvnslóðar fyrir því, að kirkjan búi yfir verð'
mætum — jafnvel sjálfuin sannleikanum —, sem enginn má aU
vera, livorki einstaklingur né samfélag? Jú, það er liægt að f"
samþykki manna fyrir því að svo sé. En sumir þeir liinir söru11
liegða sér eins og kirkjan og bennar starf sé þeim með öllu óvi®'
komandi.