Kirkjuritið - 01.01.1968, Side 48

42
KIRKJURITIÐ
oft var nieð fádæinum. Mest í
spönsku veikinni og furð'ulegt
hverju haun reis þá undir. Minnis-
vert er að þegar séra Bjarni fór í
hinzta sinni að heiinan skilili hann
eflirfarandi vers eftir á skrifborð-
inu sínu:
„Guðs alvæpni dýrast inun duga
þér vel
ó œvinnar vegi,
á úrslitadcgi,
þá bugast þú eigi,
en brosir við hel.“
Þaunig tók séra Bjarni lífi og
dauða. Þriðji þáttur bókarinnar er:
Nokkrar rœtiur og hugvekjur. Er
hruninn á húsi lians í fersku minni
og verður niargt ekki bætt, sem þar
fórst. Gott að þetta hefur þó varð-
veizt ásanit þó nokkrum ræðuni og
erindum sem prentuð voru í Kirkju-
ritinu og víðar fyrr á áruni.
Þarna í bókinni er endurprentað
hið merka erindi: Kristur og kirkj-
an, sem séra Bjarni flutti í trúmála-
viku Stúdentafélagsins 1922. Einnig
síðasta líkræða séra Bjarna yfir
Níelsi Dungal. Nokkuð fleira.
Mikið vantar þó á að áhrifin
koini öll til skila. Flutningur ræð-
unnar hrcif oft ekki síður en orðin.
Og minnisstæðastur er mér séra
Bjarni tvisvar, þrisvar á kappræðu-
fundum um trúmál. Þar sem hann
gekk sigrandi af liólmi. Átti þó við
harðvítuga mælskuskörunga.
Bókarauki eru Tvær ræður. Önn-
ur flutt á sextugsafmæli sr. Bjarna,
er hann var kjörinn heiðursdoktor
og liin líkræða herra Sigurbjörns
biskups Einarssonar við jarðarför
séra Bjarna.
Margar myndir prýða bókina, sem
öll er smekkleg og vandvirknislega
úr garði gerð. Og mælir bezt ineð
sér sjálf.
Sveinn Víkingur:
MYNDIR DAGANNA
III — Prestsárin
Stíllinn er sá sami og áður: léttur og
góðlátlega gáskafullur, launhæðinn
þegar því er að skipta, en græsku-
laus. Ég get ekki ímyndað mér ann-
að en að öllum sem yndi hafa af
vel skrifuðum sögum þyki gainan
að lesa þessa, þótt sönn sé og að
vísu ekki stórviðburðarík á almenn-
an mælikvarða. Þar eru lieldur eng-
ar æsisagnir né harmakvein. Þar
ríkir sumarbirta og angan. Þótt séra
Sveinn væri lengst prestur á Dverga-
steini er fullur helmingur liókarinn
ar uni það sein gerðist á fyrstu
prestsskaparárum lians í Þingeyjar-
sýsluin. Ycrða þau mönnum jafnan
rík í huga. Þá festi hann líka ráð
sitt og stofnaði heimili. Dregur
bann ekki dul á að liann liefur ver-
ið hamingjuiiiaður bæði að því er
varðar heimili og störf. Hefur og
auðnast að afkasta niiklu í embætt-
uni og við skrifborðið.
Fyrsta greinin af þeim 25 sem í
bókinni eru nefnist: Þella er játn-
ingin mín. Mesti burðarás hennar
virðist mér felast í þessum orð'um:
„Ég lief aldrei farið dult með þá
skoðun inína, að helgasta skylda
prestsins sé sú, að vera trúr sann-
leikanum, sainvizku sinni og yfir-
leitt því bezta í sjálfum sér. Með
því móti einu getur hann verið trúr
köllun sinni og kirkju.“
Þetta er liálútherskt.
MERKIR ÍSLENDINGAR
Nýr jlokkur VI
Bókfellsútgájan Hf.
PrentsmiSjan Oddi.
Þetta er síðasta bindi síðara flokks
þessa merka safnrits. Hefur séra Jón
Guönason, fyrrv. skjalavörð'ur séð
um útgáfu hans, en dr. Þorkell