Kirkjuritið - 01.12.1970, Qupperneq 9

KIKKJURITIÐ
439
leita uppi fátækl barn. Ég er hérna með ofurlitla gjöf
kanda örsnauðasta barninu, sem ég get baft upp á.“ Hún rétti
fi-ani pakkann.
Hann virtist mjög venjulegur maður, en bak við stálspangar-
gleraugun lýstu góðlátleg augu. „Hvers konar gjöf er það?“
spurði bann.
«Það er smáklæðnaður. Á fátækt kornbarn. Vitið þér af
«okkru?“
5,Sannarlega,“ svaraði liann. „Af fleiru en einu því er nú
Verr.“
Hann brukkaði brýrnar.
^Það er maður á leiðinni sem leysir mig af. Þér skuluð koma
nteð mér. Ég get fylgt yður til fjölskyldu, sem á ungabarn og
skortir að heita má alla hluti.“
Hann kallaði á leigubifreið. Úrsúlu kom vel að komast í
'tlýju og á leiðinni sagði bún þessum nýja vini sínum allt af
Útta um sína hagi. Hvernig stæði á dvöl hennar í New York
hvað hún befði í liuga. Þeg ar þau komu á ákvörðunarstað-
llln5 opnaði bílstjórinn, sem hlustað bafði á frásögn bennar,
hurðina fyrir Iienni og sagði: „Hafið yðar bentisemi, ungfrú.
®g hinkra við eftir yður.“
Þau voru bjá dimmu og hrörlegu leiguhúsi. Iskaldur strekk-
ngur þvrlaði upp skraninu á götunni og feykti úr háum
rUslabing. „Þau búa á þriðju bæð,“ sagði Hjálpræðishersmað-
l,rinn. „Eigum við að vera samferða?“
Úrsúla hristi liöfuðið.“ Þau mundu vilja reyna að þakka
nier, en þetta er ekki frá mér.“ Hún þrýsti bögglinum í liend-
llr lians.
«Farið þér upp með liann, gerið það fyrir mig. Segið þeim
þetta sé frá . . . frá einhverjum, sem býr við allsnægtir.“
^ Ríllinn bar bana óðfluga úr myrkum öngstrætunum inn í
1111 flóðlýstu, úr örbirgðinni til ofgnóttanna. Hún reyndi að
'|Jd það fyrir sér í huganum, hvernig Hjálpræðishersmaðurinn
j 1,raði upp stigana, berði að dyrum og skýrði frá erindi sínu,
vernig böggullinn væri opnaður og barnið klætt í skrúðann.
egar komið var að íbúð liennar í Fimmtutröð tók bún upp
j*>ngju sína og gróf eftir peningum. En ökumaðurinn bristi
°tuðið. „Ég tek ekki við neinu. Þér hafið þegar borgað
iuer,“