Kirkjuritið - 01.12.1970, Page 16

KIRKJURITIÐ
446
Ymsir tala borginmannlega um leik að eldinum meðan hann
brennur ekki á þeim sjálfum, eða þeim, sem þeir unna. Þeir,
sem skrafa og skrifa nú á þá leið að flest svokölluð eiturlyf
séu meinlítil og ættu að fást keypt að vild, mundu snúa viö
blaðinu og bregðast öðru vísi við, ef barn þeirra eða ástviniir
yrði lierfang slíkra nautnameðala. A því er full reynsla, þar
sem voðinn er orðinn útbreiddari en liér.
Ofbeldis og glæpamyndir, sem sýndar eru í sjónvarpi, bafa
þegar dregið illan ililk á eftir sér eins og alþjóð er kunnugt-
Því verður ekki á móti mælt að það er harmsögulegt.
Eins og stendur befur klám og kynlíf verið mjög á dagskra-
Það lieyrist ekki nefnt að ráði lengur að Ólafía Jóliannsdóttir
talili sig liafa fullar sannanir fyrir því að vændiskonur væru
„aumastar allra“. Ættu bágast, væru vansælastar.
Enginn þarf að ganga að því gruflandi að bak við kláni'
bókaútgáfur og kynlífsmyndir er gróðafíkn, leynast rándýrS'
klær, sem fyrst og fremst reita aura af unglingunum.
Þetta er skylt að viðurkenna, livort sem menn telja rétt eða
rangt að banna sem flest af þessu tagi.
Það er blindni eða yfirilrepsskapur að mínu viti, að jato
ekki þessa staðreynd.
Það á m. a. við um þá bíómynd, sem mest liefur verið a
orði í liöfuðstaðnum undanfarið. Læknirinn, sem sagði bana
leiðinlega og lausa við að vera fræðslumynd, nema lielzt unt
getnaðarverjur, sagði það, sem satt var.
Hver skyldi trúa því að hún hafi bætt nokkurn eins o?
sólskin eða fagur söngur, sem á skylt við kærleikann?
Hitt liggur ljóst fyrir að hún þótti ekki ósaknæm, því að
hún var „bönnuð börnum“.
Það er auglýsing þess að eittbvað sé ekki lireint í pokaborn-
inu, og þoli ekki fulla dagsbirtu.
Verst að oft gengur illa að bægja öllum frá, sem bannað er
að koma. Bannið æsir svo forvitni barnanna að þau beita ölliin'
brögðum til að brjóta það, mörg liver.
Og margur smælinginn sýpur af því seyðið. Þeim muu
meira mata þeir krókinn, sem settu upp gildruna.
En ef meistárinn bafði rétt að mæla kemur að jieirra
skuldadögum.