Kirkjuritið - 01.12.1970, Qupperneq 23

KIRKJUKITIÐ
453
Iiöfðu jafnframt myndað sér um hana skoðun, sem þó er vafa-
laust lituð af umliverfi þeirra og kunningjafólki, en þeir gátu
stutt þessa skoðun sína nokkrum rökum, Jjví að sjón er sögu
n'kari.
Það var hins vegar atliyglisvert, þegar fólk var beðið að rök-
styðja skoðun sína á ýerðstöðvun og kirkju, að J)á vildi tiuiga
vefjast um tönn. Það var auðheyrt, að hvorugt þessara málcfna
köfðu viðmælendur lagt sig fram um að brjóta til mergjar,
lieldur höfðu þegið skoðunina frá öðrum, úr útbreiðslutækj-
Ununi eða frá samferðarmönnum. — Skoðunin var afdráttar-
laus, en yfirleitt erfitt að gjöra grein fyrir henni að öðru leyti
vegna ókunnugleika og vöntunar á hlutlægu mati og íliugun.
Það mátti m. ö. o. greinilega skynja, livernig aðrir höfðu orkað
a skoðanamyndun fólksins. Og er ekki á J)ví nein furða út af
fvrir sig. Aftur á móti er á j)etta bent sem dæmi þess, bvers
eft|is J)etta mál er í svokölluðu menningarþjóðfélagi nútímans.
Unt afstöðu Jtessara ágætu samborgara okkar á ýmsum aldri
kirkjunnar er annars J)að að segja, að hún var yfirleitt
Uemur neikvæð, og röksemdin þessi venjulega, að prestarnir
Vi*ru svo leiðinlegir og afdankaðir, að þeir sífruðu alltaf sömu
Vaeluna alla sína tíð. Það kom ekki lieldur neitt á óvart. Sú
skoðun er löngum utan að lærð. Aftur á móti mátti einnig
^inna ríkulegt gleðief ni í svari fólksins, þetta að það var ekki
Uábitið trúnni út af fyrir sig, og flestir töldu sig trúaða að
nokkru, jafnvel verulegu marki. Og er engin ástæða til að ætla
annað en hispurslaus svör þessa fólks bafi verið gefin í fullri
einlægni og breinskilni.
Vitaskuld eiga allir rétt á að hafa liverja skoðun, sem er,
kv°rt sem hún er meðmælt eða öndverð kirkju og kristindómi.
á sama hátt eiga allir rétt á að verja og berjast fyrir
skoðun sinni með hverjum þeim lögmætum hætti, sem þeim
synist og ekki særir siðgæðisvitund okkar.
A seinustu árum hefur mjög færzt í vöxt, að menn beittu
°Jbeldi eða yfirgangi til að koma skoðu num sínum á almanna-
'Uorð. Fyrst í stað lirukku menn upp við J)etta, en nú J)ykir
Pao fínt. Og útbreiðslutækin stuðla umfram allt að J)essu öfug-
|trevmi og rugla menn í gildismati verðmæta og frétta. Ef ég
a!ía mér skynsamlega og ræki lilut minn sómasamlega, þykir
Pað ekki í frásögur færandi, og í fáum tilvikum, })ó að frábær-