Kirkjuritið - 01.12.1970, Síða 33

Gunnar Árnason:
Hvar er kirkjan?
Enskur rithöfundur, John Laurence skýrir svo frá í víðlesnu
kirkjublaði:
—• Gráglettin kímnisaga gengur manna á milli í Suður-
Afríku.
Skömmu eftir að flestum þarlendum kirkjum, sem hvítir
nienn sækja, liafði verið lokað fyrir mönnum af öðrum kyn-
stofni, átti lögregluþjónn leið framhjá einni þeirra. Honum
varð litið inn um opnar dymar og sá svertingja krjúpandi á
nnjánum á kirkjugólfinu.
Lögregluþjónninn strikaði inn, ]>reif óþyrmilega í hálsmálið
a skyrUi svertingjans og spurði hyrstur: „Hvað erl þú að að-
Lufa^t hér, svarti Skrattakollur?“
Svertinginn leit bljúgur upp og lyfti skúringarbursta um
leið og liann svaraði: „Sjáið þér, herra, ég vinn liérna, ég er
aðeins að þvo gólfið í messuhléinu.“
Lögregluþjónninn dró í land: „Þá er ekkert við því að segja,
svaraði liann.“ „En ég mun liafa auga með ]>ér karl minn, og
Euð hjálpi þér, ef ég rekst á þig á bæn.“
uGallinn við þessa sögu er auðvitað sá,“ bætir Laurence
v'ð, „að hún er enginn skrýtla — aðeins sannleikur.“
Þessi óliugnanlega harmsaga er annað og meira en svip-
]>iynd af kristninni í Suður-Afríku, þar sem flestir kirkjuhöfð-
"'gjarnir láta sér lynda að lireyfa engum mótmælum, livað
l'á hafast nokkuð að, þótt megin hluti þjóðarinnar sé leikinn
a ómannsæmilegan hátt.
Hún minnir óþyrmilega á, livað kirkjan hefur glatað miklu
sínum upphaflega anda, farið víða út af veginum og einnig,
l'vað allflestum er óljós afstaða sín til liennar.
Samkvæmt frásögn Postulasögunnar komst kirkjan — félag
^cistinna manna — á fót hvítasunnudaginn, sem það undur