Kirkjuritið - 01.04.1978, Síða 9

Þeim vinsældum, er slíku fylgja. Öllu
°®ru kristniboði fremur, er það mál
ins eina. Og löngum er að því unnið
”9egn von með von“. í sönnustum
®kilningi er það kristniboð trúarinnar.
9 Þannig verður það samvizkuspurn-
'n9 öllu öðru auðveldara og vinsælla
•"istniboði, áminning þess, að trú,
se™ ekki fær séð, og þolgóð hlýðni
eru einhver dýpsta rót kristniboðsins.
Qg loks er það engin tilviljun, að
9yðingakristniboðið gefur með alveg
Serstökum hætti til kynna, hvert mark-
kristniboðsins og ríkis Guðs sé.
s u9a manns er ekki auðvelt að gera
_er Ijósa grein fyrir hlutverki ísraels
s Sn9u hinna efstu daga. En sú trú,
l^6rn þundin er Orðinu, hefur ætíð
lnUnnað skil á því höfuðhlutverki gyð-
^ 9aþjógarinnar_ Qg þvj ^ttj gyg|nga.
'stniboðið ætíð ötula talsmenn í
v ni þeirra, sem lifðu í mikiili eftir-
va ^tin9u kornandi ríkis. Þar með
þ0S 9y®'n9akristniboðið þeim, sem
þe u®u heiðingjum kristna trú, hvöt
auSS hafa lokatakmarkið skýrt fyrir
Vjg _ °g festa hugann ekki um of
inum^rS^°^ tímabundin verkefni á akr-
ina°9 SVo á hinn bóginn? Skiptir heið-
jn Ja ristniboðið nokkru fyrir gyð-
yakristniboðið?
bung. 9yðin9akristniboðið tákn stað-
þo|Q:nUar. eiaþeitingar, hins dygga
sjá|fu 'S. a ðeim stað, þar sem Guð
kristnihh»fSt handa' Þá er heiðingja-
Unni h°lð tákn starfsins á víðátt-
laUsu h'nnar djarflegu og hvíldar-
r'kisin 9rnttu við að færa út mörk
Þrot|aS tHaiöingjakristniboðið minnir
Ust á, að ríki Guðs skal ná yfir
allan heim og Guð fer ekki í mann-
greinarálit, þótt hann hafi röð og reglu
á ráðstöfun sinni. Sjónir, er sjá víð-
átturnar, hvatning þess að fara út og
halda áfram —, það eru tillög heið-
ingjakristniboðsins til þeirra, sem fást
við að boða Gyðingum kristni. Þar er
hið þrotlausa landnám í ríki Guðs.
Og með því, að Guð sér til þess, að
ríkið fái í raun og sannleika fram-
gang meðal heiðingjanna, verður
kristniboðið þar systur sinni hin mesta
uppörfun, sönnun þess að starfið sé
ekki til ónýtis. Þótt fjöldinn virðist ó-
snortinn, þótt eigin þjóð Guðs virðist
með öllu fráhverf —, þá á Guð ætíð
nýja akra og þjóðir, þar sem hann
kemur fram verki sínu. Við sjáum hönd
Guðs að verki úti við yztu mörk heims,
og handan við allar hindranir og tor-
færur ná endar saman í áformum
hans. Svo sem afneitun Gyðinga á
Jesú varð heiðingjunum hjálpræðis-
leið inn í rikið, svo skal og, — segir
Ritningin sjálf, — innganga heiðingj-
anna verða til þess, að Gyðingarnir
heimti aftur það, sem þeir þáðu ekki
forðum. En þetta gagnkvæma gildi
hvor fyrir aðra fá þessar tvær greinar
kristinnar boðunar þá fyrst, er afstað-
an milli þeirra innbyrðis verður rétt.
Það er næsta eðlilegt, að vér sinnum
einkum ákveðinni grein kristniboðs
hvert um sig. Enginn hefur tíma né
krafta til þess að sinna öllu af sama
hug. En sambandið, bæði milli ein-
staklinga og varðandi málefni, gæti
vissulega orðið allmiklu betra en er.
Hvorug fylkingin gæti haft tjón af
því, að vér með þeim hætti ,,dreifðum“
áhuga vorum örlítið meira en orðið er.
7