Kirkjuritið - 01.04.1978, Síða 24

sannin um, hvílíka erfiðleika enn væri
við að etja. Rabbínar þessir hættu
einungis á að leita til hans með mestu
leynd. Oft hörfuðu þeir frá af ótta við
ofsóknir þær, sem þeir sættu frá trú-
bræðrum sínum. Það allt olli að sjálf-
sögðu kristniboðanum miklum sárs-
auka og snart hann mjög. Loks hertu
tveir þeirra upp hugann og létu skírast
árið 1843. Þeir reyndust æ síðan þol-
góðir og trúir. Sjö árum síðar var ann-
ar þeirra vígður, og báðir urðu þeir
kristniboðar meðal þjóðar sinnar.“
Grafir þeirra hlið við hlið
Að frumkvæði Frederiks Wilhelms IV.,
prússakonungs, komu Prússar og
Englendingar sér saman um að stofna
biskupsstól í Jerúsalem kristniboðinu
til stuðnings. Skyldi fyrsti biskupinn
vera Gyðingur að ætt, og varð fyrir
valinu Michael Salomon Alexander,
fæddur á þýzkri grund, en hafði ungur
borizt til Bretlands. Hafði hann ungur
gerzt þar rabbíni, enda lærður f bezta
lagi, en við lestur Nýja testamentisins
snerist hann til kristinnar trúar. Varð
hann þá fyrst prestur, en síðar kristni-
boði á vegum Gyðingakristniboðsfé-
lagsins í Lundúnum og loks prófessar
í hebresku og rabbínabókmenntum við
Kings College. Virtur var hann og dáð-
ur af þeim, er til hans þekktu og kona
hans hið sama. Hún var einnig Gyð-
ingur að ætt.
Hátíðleg þótti sú stund í Lundúnum,
er Alexander var vígður biskupsvígslu
7. nóv. 1841. Ræðutexti hans var orð
Páls í 20. kafla Postulasögunnar: „Sjá,
bundinn í anda er ég á leið til Jerú-
salem, vitandi eigi, hvað þar muni
mæta mér.“ Fjöldi kristinna Gyðinga
var við athöfnina og neytti sakramentis
úr hendi biskupsins.
Er biskupshjónin komu til Jerúsalem
í janúar 1842, var tekið á móti þei111
með viðhöfn, en fyrsti náttstaður þein-9
þar var lítil tveggja herbergja íbu®
Nikolajsens. Með framkomu sinni 3'
unnu þau sér hvarvetna ást og virð-
ingu. Alexander beitti eftir mætti áhrif'
um sínum kristniboðinu til framdráttar,
einnig hjá yfirvöldum. Hann ferðaðist
um Palestínu og Sýrland til þess að
vitja kristinna manna og lá hvergi a
liði sínu, meðan kraftar entust. En
heilsa hans bilaði fyrr en varði, °9
naut hans aðeins við um fáein ár.
,,í nóvember 1846 hélt hann ásam'
konu sinni á leið til Egyptalands,"
ritar Torm prófessor. „Kona hans he
ur lýst þessari síðustu ferð. Hún
maður hennar riðu oft spölkorn 3
undan fylgdarliðinu og sungu saman
þá hebreska sálma, sem þeim v°r.u
kærstir. Er tekin var næturhvíld í
mörkinni fékk Alexander hjartaslag °9
var þegar örendur. Lík hans var f|u
til baka til Jerúsalem. Var þangað ko111
ið að kvöldi 20. desember. NikolajseJ’
sem fyrir fáum árum hafði glaður bo ^
ið hinn nýja biskup velkominn, hélt ^
til móts við sorgargönguna. Og Þar ,
ekki var hætt á að þera líkið inn.
borgina af tillitssemi við hjátru ^
hameðstrúarmanna, var það greftr
við kyndilljós sama kvöldið. Nikolajse
kastaði rekunum."
mu'
Hans Nikolajsen varð ekki he'
gamall maður. Hann dó fimmtíú
þriggja ára í október 1856. Þá ha
22