Kirkjuritið - 01.04.1978, Qupperneq 35

j^Qjusömu fjölskyldu. Yfir myndinni
ar skrifað „Finn, blessun þín blómstr-
ar.“
I 9 hef °ft verið spurður: ,,Hvað seg-
J" Þú um danska æsku?“ Ég svara
agnjUle9a ”^9 a Því miður erfitt með
þ f(a mi9 um hana. Sem betur fer
b»K-' fJölmargt ungt fólk, sem er
þ ' 9áfað, iðið, einbeitt og vel siðað.
tig.ta fólk mun setja mót sitt á fram-
þe!na •Hir|ir eru í algjörum minnihluta.
ár'r eySa til einskis dýrmætum æsku-
hef0- Sem aldrei koma aftur. En oft
au ^ tala^ vi® un9t fólk undir fjögur
gu. Þá hefir það opnað sig, er eng-
hr^atl6yrandi var fil staðar. Það er
r*U við jafnaldrana.“
ein IPIU Smn' flrin9di é9 eftir leigubíl,
éa S 0tt aður- ^r bíMinn kom, sagði
sitia' ,Un9an bílstjórann „Ég ætla að
hra^H^'3 ÞiiS y®ar ’ÞV' að e9 er ekki
bros Ur yðuri*' Hann svaraði mér
”^9 er ekki heldur hræddur
við . Ur’ Því að þér fermduð mig!! Og
inn erminguna fékk ég ritningarstað-
sölurn03' hirðirinn ie99ur líf sitt í
N nar fyrir sauðina!" (Jóh. 10:1).
, D=n rUm dö9um seinna las ég í
hveri^ Watchwords“’ sem e9 ies ' a
'verJum degi;
^iflin^hétt-9? lÍI 3ð tjá Mta á minn
líföar' ” Fagran mor9un, er sól ei-
himnánna ^ fjÖ"Ín ' riki
lega , a’ heyr5u englarnir skyndi-
EngiaS æra reddu, sem þeir þekktu.
,,Qlegrnir streymdu út um hlið himins.
mitt.“Qt’ Þv' að é9 hef fundið lambið
JeSúm 9 ian9t niðri í fjarska sáu þeir
hárra kl á hinum Þron9a stíg milli
°g bu*etta! ^n hve hann var óhreinn
r'sa. En hann bar lamb í fang-
inu. Og englarnir höfðu heyrt rétt.
Hann hrópaði: „Gleðjizt, því að ég hef
fundið lambið mitt!!“ Þá krupu engl-
arnir frammi fyrir skínandi altari him-
insins í bæn og lofgjörð: „Lof, þökk
og eilíf dýrð sé þér, almáttugi, eilífi
Guð. Þú, sem varst ,ert og kemur.
Þökk að vér í dag höfum fengið að sjá
hið mesta af öllu: Jesús Kristur færir
heim lambið, sem villzt hafði burt,
þótt hann hefði keypt það með blóði
sínu! Vér höfum séð frelsarann með
frelsað lambið í örmum sér!“
„Góði hirðirinn leggur líf sitt í söl-
urnar fyrir sauðina.“
Og að lokum endurminning ,sem
snertir eitt af barnabörnunum mínum.
Ég verð fyrst að segja frá því, að ég
segi aldrei: Lífið og dauðinn, heldur
segi ég: Dauðinn — og lífið. Gamall
ættingi dó á pálmasunnudag, næstum
96 ára að aldri. Hún hafði lent í marg-
víslegum erfiðleikum og þjáningum, en
hafði þó varðveitt milda lund. Skömmu
áður hafði hún setið með lítið barna-
barnabarn sitt í fanginu. Þær töluðu
saman eins og jafnöldrur: „allar sömu
ævigöng.“ Hún var frá tímum, er trúin
á forsjón Guðs þótti sjálfsögð, eins og
Árni Helgason ,biskup, skrifar: „að til
sé forsjón, fyrir hvörri maðurinn skal
í auðmýkt niður krjúpa, og sem á end-
anum mun snúa því öllum þeim til frið-
ar og frelsis, sem með trú og auð-
sveipni gefa sig henni á vald.“
Síðan sofnaði hún hinzta svefni eins
og við segjum oft. Hún lá þar með
bros á vör, svo að ég sagði við kon-
una mína: „Hún sér eitthvað, sem við
hin sjáum ekki." Við jarðarförina not-
aði ég versið úr guðspjalli pálma-
33