Kirkjuritið - 01.04.1978, Qupperneq 55

staklinga, trúarbrögðin eru hins veg-
ar heild trúarsetninga, helgisiða og
reQlna af ýmsu tagi sem spretta af
mum huglægu viðbrögðum. Þessir
Veii' þættir eru samofnir því að trúin
Sem huglægt andsvar eingöngu á sér
®n9a festu, heldur öðlast hana í lífi
lns trnaða, siðum hans og framkomu.
utverk trúarsetninga og helgisiða er
f'nmitt að veita trúnni varanleika í
^erni einstaklingsins og um leið að
ryg9ja samheldni trúaðra og vera
gnjndvöllur að trúarsamfélagi þeirra.
ó að kristin trú og kristin trúar-
Kr°9ð’ kirkja Krists og boðskapur
uglsts, séu þannig röklega samtvinn-
þ °g myndi eða eigi að mynda eina
e' þá er jafnvíst að í raun geta
^au verið og eru eflaust alltaf að ein-
Verju marki sundurleit og auk þess
^nislungjn þáttum sem röklega séð
mU ^r'stni óháðir. Meðal kristinna
Unanna sjálfra er reyndar engin skoð-
al9engari en einmitt þessi: að trúin
að ^aldnast ef nokkurn tíma hrein,
VQrjJ^Í3 Krists sé ekki og hafi aldrei
trú' einv°rSungu málsvari kristinnar
þgar °9 trúarbragða. Vitundin um
ag 3 er SVo r*k meðal kristinna manna
leika?Umin9Ín: hvenær trúi ég í sann-
el^. er spurning sem sumir telja
Qug 9 ^^unlegu valdi að svara, náð
eigiSk. þurfi að koma til. Þessa náði
Urn' þ'.rl<ian að tlytja mönnum og þjóð-
ill guJn se eða eigi aS vera staðgeng-
önnur Sríi<is a jörðu. En hér rís upp
ingar fVlssa: hvenær eru kennisetn-
hún f| iri<junna'', trúarjátningin sem
ocg^ y!Ur; ' ful.u samræmi við guðs-
Un Se lrkjan er veraldleg valdastofn-
niuna171- ^arf 9æta efnalegi"a hags-
eins °g önnur fyrirtæki. En guðs-
orð á ekkert skylt við þrætur manna
um veraldleg gæði.
Hinn röklegi munur trúar og trúar-
bragða veldur því að nauðsynlegt er
að greina að áhrif boðskaparins á
hugsun manna eða hugsunarhátt, og
áhrif hans / mannlegu þjóðfélagi. í
þessari grein mun ég nefna nokkur
áhrifaríkustu atriðin í boðskap Krists;
í næstu grein mun ég hins vegar fjalla
um sérstöðu kristinnar trúar með til-
liti til annarrar trúar, og með tilliti til
þess hugsunarháttar sem kenndur er
við vísindi og fræði, en að því búnu
víkja að stöðu kirkjunnar og áhrifa-
mætti kristinnar hugmyndafræði í þjóð-
félaginu.
Með orðum sínum virðist Kristur
öllu öðru fremur vilja vekja menn til
vitundar um sjálfa sig sem persónur
kallaðar af Guði föður til eilífs lífs og
samfélags við hann. í engum trúar-
brögðum er lögð þvílík áhersla á hina
persónulegu hlið: Faðirinn er hin full-
komna persóna sem af kærleika og
frjálsum vilja skapar ex nihilo — úr
engu — heiminn og mennina í sinni
mynd.
Að Guð skapi manninn í sinni
mynd, felur í sér að manninum sé
ekki unnt að skilja sjálfan sig sem
einstaka persónu, Pétur eða Pál, nema
af kalli Guðs og andspænis honum.
Að Guð kalli menn og skapi í sinni
mynd fer saman: köllunin sem vekur
menn til vitundar um persónulegan
Guð vekur þá um leið til vitundar um
sjálfa sig sem verur í mynd Guðs,
verur sem eru óskiljanlegar nema í
Ijósi Guðs.
Samkvæmt kristinni skoðun getur
maðurinn ekki skilið þetta af sjálfs-
53