Kirkjuritið - 01.09.1978, Síða 22

hann hafði ekki komið að Höskulds-
stöðum í sjötíu og fjögur ár, eða frá
því hann fermdist þar sem einmana
drengur. Faðir hans, sem hafði smíð-
að kirkjuna, hvíldi þar í kirkjugarðin-
um. Þegar hann dó, var hann að
smíða Svínavatnskirkju, en dó á
Höskuldsstöðum á aðfangadag jóla
1879 og var grafinn þar í kirkjugarð-
inum.
Þegar síra Friðrik kom þarna og leit
inn í kirkjuna, var hugur hans í upp-
námi. Honum fannst fyrst, að hann
kannaðist varla við húsið eftir sjötíu
og fjögur ár. Ég sagði við hann: ,,Það
ereðlilegt, að þú kannist ekki við það.
Kirkjan var raunverulega tuttugu ár í
smíðum. Það var engin hvelfing í
kirkjunni, heldur bara súðin, þegar
þú varst þarna, og predikunarstóllinn
var uppi á altarinu. Nú er búið að
breyta þessu, komin altaristafla, sér-
stakur predikunarstóll og hvelfingV'
Þá sagði hann: ,,Já, já, þá kannast
ég við mig.“
JHann sagði mér, að fermingin hefði
tekið þrjár klukkustundir hjá Eggerti
Brím, og áður en fermingarathöfnin
byrjaði, var farið með fermingarbörn-
in út og þau látin ganga kringum
kirkjugarðinn, til að viðra sig. Hann
lýsti þessu fallega.
Svo varð það að samkomulagi,
annað hvort í þessari ferð eða ann-
arri, en að hausti til var það, að hann
messaði í þessari gömlu sóknarkirkju
sinni. Hann langaði til þess. Og hann
messaði hjá mér. Þá var hann orðinn
svo sjóndapur, að hann gat ekki skrif-
að. En ræðan var þrískipt, og hún var
falleg og ágæt. Ég bað fólkið að koma
af bæjunum, því þetta var í haustönn-
180
um. Og það kom margt til kirkju, og
hann hafði sérstaka ánægju af þessu.
Ég man eftir, að hann kom til mín,
eftir að ég var kvæntur orðinn. Þá bað
hann fyrir okkur hjónunum, en hann
bað einnig fyrir fóstursyni sínum,
Adolf, sem þá var einmitt veikur úti í
löndum, minnir mig. Hann endaði
bænina með því að krjúpa og biðja
um, að vilji Guðs mætti verða. Og
Adolf kom heilbrigður heim úr því
ferðalagi.
Ég spurði síra Friðrik að því einu
sinni, hvað hann hefði haldið um trú
mína. Hann hafði aldrei talað neitt við
mig einan um trúmál. Hann svaraði:
,,Ég reiknaði alltaf með því, að þú
værir hlynntur kirkjunni og vakandi
piltur. En ég geng aldrei á forugum
skónum inn að hjarta nokkurs
manns."
Nema hvað amen gleymdist
- Þú hefur náttúrlega kynnzt flein
mönnum á þessum árum, skólaárun-
um, en síra Friðriki, - mönnum, sem
þú hefur haldið tryggð við?
- Jú, jú. Ég átti ágæta skólabræður
og bekkjarbræður, eins og Sigur'
björn biskup, og Gísla Ólafsson, rit-
stjóra Úrvals. Menntaskólabraut okk-
ar Sigurbjarnar var þó ekki einstefnu-
akstur. Hann fór úr fimmta bekk, en
ég endaði sjötta bekk.
Síðan fór ég í guðfræðideildina.
Sivertsen var orðinn heilsulaus, svo
að ég bað Ásmund um að kenna meh
og hann sagði, að það væri ófært, að
ég predikaði hvergi. Hann var búinn
að tala við síra Garðar Þorsteinsson
og sagði, að ég mætti fara, hvert sem