Kirkjuritið - 01.09.1978, Síða 33

9amla kynslóð er farin, sem tók á
móti mér og ól mig upp, þá verða
®ngin sóknarbörn eins hjartfólgin og
fei'mingarbörnin, nýfermd eða fermd
j-ndurfyrir löngu. Þau eru fólkið, sem
Pekkja prestinn bezt og hann hefur
sterkust tengsl við.
. ~~ Þannig er það í sveitinni, segir
v[ðstaddur, fyrrum sveitaprestur. Og
Slra Pétursamsinnir.
. ~~ Pykir þér mikill munurátrúarlíf-
lnu trá fyrstu prestskaparárum þín-
ekki
Mér hefur stundum komið í hug,
sizt, þegar ég hugsaði til sveita-
f°knanna, hvað yrði, þegar þessi
Vnslóð færi, sem hefði sótt kirkju hjá
mer. En það hefur komið önnur kyn-
9° ' staðinn fyrir þá eldri, kannski
ra sama bæ ellegar öðrum. Kirkju-
aa n.er lakari heldur en hún var.
vísu hefur fólkinu fækkað í sveit-
3« það er auðveldara að komast
kirkju. Það gera bílarnir. Mér
^nst, sem presti og prófasti, að það
heri vott um trúarlífið, hvað fólk vill
ynna að kirkjum sínum, endurbæta
fvr,r’ ^efa Þe'm 09 færa m'klar fómir
þ lr f3ær. allt viljað fyrir þær gera.
gtrnn'9 9r Þetta’ hvort sem er í
þpan9asýslu eða Húnavatnssýslu.
es sjást mörg falleg dæmi.
st ann'9 er presturinn aldrei einn í
stn Þett h°num finnist hann
kondum eitthvað einmanna, þá
hrek9 alltaf einhver atvik fyrir, sem
han fa durtu hölsýnið. Þannig verður
stari Samof'nn fólkinu, sem hann
fer armeö- Og einn kemurog annar
Hundurog hestur
Ég húsvitjaði í sextán ár. Það tók mig
þrjár vikur, hálfan mánuð ísveitunum
og upp undir viku eða fjóra daga á
Skagaströnd. Þá gat ég fylgzt vel með
fólkinu, öllum nýjum, sem komu. Það
voru ógleymanlegar stundir. Ég fann
það, að kirkjusóknin örfaðist, þegar
búið var að húsvitja. Það hefur marg-
ur reynt.
Það varáðurfiskiverúti íKálfsham-
ársvík, en þá var ekki bílvegur yfir
bjargið. Þá fór ég þangað á veturna
og messaði kannski tvisvar. Þar
messaði ég oft á rúmhelgum degi, og
þar sungu allir, þótt ekkert væri org-
elið. Það komu allir úr byggðinni. Og
stundum var verzlunarútibúið opnað
eftir messu.
Eftir að byggðin fór að eyðast
mjög, hef ég stundum farið þangað á
sumrin. Ég ferðaðist alltaf á hesti í
mörg ár, ein tuttugu ár, átti ratvísan
hest og hafði hund með mér, sem var
vitur og fylgdi mér eftir. Hann var af
skozku kyni, sem kom hingað með
skozkum fjárkaupmönnum 1906, að
talið er. Ég man, að þegar hann fylgdi
mér fyrst eftir til Skagastrandar, þá
var kirkjan þar rétt við Stóraberg, og
þar var gamalt þinghús með flötu
þaki. Ég hafði ekki vanið hann á að
bíða á vissum stað, hafði ekki haft vit
á því. Og þegar ég var í stólnum, þá sá
ég, að hann var uppi á þinghúsinu og
horfði á mig í stólnum í gegnum
gluggann. Hann fylgdist með mér.
Síðan vandi ég hann á að vera alltaf
þar, sem ég hafði fataskipti. Þar var
hann svo alltaf, eða þar í kring, og
fylgdi mér ekki eftir, þegar ég var
kominn í hempuna. Hann vissi, að
191