Kirkjuritið - 01.09.1978, Síða 61

dularfullum fyrirbrigðum, en fyrir-
'esturinn er fluttur áður en almennar
JJtriræður verða um þessi mál (Fjallk.
XX||,16, 22. apríl 1905).
Haustið 1904 er Einar Hjörleifsson
kominn til Reykjavíkur og hafði nú
'engið ákafa löngun til að gera til-
raunir og ná einhverjum árangri. En
ekki var honum Ijóst hvernig standa
skyldi að. Þá bar svo vel í veiði, að í
Heykjavík var stödd dönsk skáld-
k°ha, Thit Jensen (Mbl. XXI, 291, 6.
hss. 1934), sem var mjög kunnug
Pessum málum, og kom hún til hjálp-
^v' var það að í október 1904 fóru
n°kkrir karlar og konur að koma sam-
®n til tilrauna í Reykjavík. Einnig voru
en9nar með þrjár utanaðkomandi
stúlkur. Að vísu hófst borðdans og
°sjálfráð skrift, en úr öllu þessu varð
sl|k dómadags vitleysa að sögn Ein-
ers Hjörleifssonar, að sr. Haraldur
lelsson, sem verið hafði með í til-
aununum frá upphafi, fékk hrein-
ustu skömm á öllu saman eftir tvo
ariuði og hætti þáttöku um skeið.
Ir|ar viðaði nú að sér bókum um efn-
e9 var staðráðinn í að áfram skyldi
naldið (Mbl. XXI, 291,6.des.1934).
ftPa var það seinni hluta vetrar 1905
Indriði Indriðason kom til sögunn-
l Hann var í prentlæri í ísafold,
yldur Indriða Einarssyni skrif-
ofustjóra og átti athvarf hjá honum.
Einarsson og kona hans
0 öu mikinn áhuga á tilraununum.
amkvæmt Haraldi Níelssyni munu
rstu tilraunirnar hafa verið gerðar á
'mili Þeirra (H.N.: Kirken og den
psykiske forskning). Það mun því hafa
verið heima hjá Indriða Einarssyni
sem miðilshæfileikar Indriða Indriða-
sonar komu í Ijós, en kona Indriða
Einarssonar sat eitt sinn við „borð”
(þ. e. andaborð) er Indriði Indriðason
kom þangað, og bað hann að taka
þátt í þeirri tilraun. Ekki var Indriði fyrr
seztur að borðinu en það tekur við-
bragð mikið og hamast. Varð Indriði
skelkaður og ætlaði að hlaupa út.
Þannig hófust tilraunirnar með Ind-
riða (Mbl. XXI, 291, 6.des.1934). Þá
má segja að hefjist fyrsti áfangi í sögu
íslenzka spíritismans. Tóku mörg fyr-
irbrigði og furðuleg að gerast í kring-
um miðilinn og varð það til þess að
Haraldur Níelsson bættist aftur í til-
raunahópinn. Segist honum svo frá
sjálfum 14 árum síðar, að eftir sína
fyrstu reynslu á fundi hjá Indriða hafi
hann haft meiri áhuga á sálarrann-
sóknum en nokkru öðru málefni í
þessum heimi, og muni verða svo til
dauðadags(H. N.: Kirken ogdenpsyk-
iske forskning). EnnfremursegirHar-
aldur í bæklingi sínum Kirkjan og ó-
dauðleikasannanirnar (Reykjavík
1916):
„Þegar ég lít yfir líf mitt finnst mér
trú minni aðeins hafa verið hætta bú-
in eitt skeið. Það var síðari árin, er ég
fékkst við biblíuþýðinguna. Þá gerði
ég þá uppgötvun hve ófullkomin bók
biblían er, og hve afar-röngum hug-
myndum um hana hafði verið komið
inn hjá mér, jafnvel í sjálfri guðfræði-
deild Kaupmannahafnarháskóla. Það
er svo um oss flesta, að komist skrið á
sumt, finnst oss allt ætla að hrynja.
Ég tók að efa jafnvel þær frásagnir
biblíunnar, sem ég veit nú að eru
219