Kirkjuritið - 01.09.1978, Blaðsíða 68

fremsta bekknum; dettur manni í
hug. Það eru þá svona svik í taflinu,
að annar þorpari er í félagi með miðl-
inum undir guðhræðslunnar yfir-
skyni. Það er auðvitað hægur galdur
að laumast fáein skref að borðinu,
taka þar lúðurinn, ganga hljóðlega
með hann á milli manna og öskra
þannig. Að nokkrum skuli detta í hug
að dauðir menn öskri þannig í pjátur-
trekt.
Nú talar miðillinn með hinni breyttu
rödd sem kallar sig nafni dáins merk-
ismanns og þykist stjórna öllu ósýni-
lega liðinu sem á fundinn sækir. Hann
óskar þess að leikið sé lag á hljóð-
færið og sungið meðan miðlinum sé
komið í dýpra dá og náð frá honum
meira krafti til næstu fyrirbrigða.
Aftur hljómar sálmalag frá orgelinu
og sálmaerindi er sungtð með fjálg-
leik. En þar þarf meira með. Þá er
sungið ,,Bí bí og blaka“ eða eitthvað
íslenzkt kvæði.Maður kann ekki sem
bezt við þetta samsull af andlegum
og veraldlegum kv^pðum. En þettaer
sem annað í þessum svartaskóla. Allt
er öðruvísi en annars staðar.
Allt í einu heyrist spiladósin leika
lag, en nú er hún ekki lengur á sama
stað og áður. svoerað heyrasem hún
hringsóli með allrtiiklum hraða uppi í
loftinu og rekst ef til vill í það. Þarna
er þó svo hátt undir loft að enginn
seilist það og spiladósin auk þess
þung. Meðan spiladósin er á þessu
ferðalagi er þögn í salnum. Ekki heyr-
ist neitt fótatak sem bent gæti til að
maður gengi um gólf með spiladós-
ina. Þetta ferðalag á dósinni er því
hálfkynlegt.
,,Hvað hefst nú miðillinn að?“
spyrjum við gæzlumann.
,,Hann situr grafkyrr en titrar. Ég
held báðum höndum hans“ er svar-
að.
Við göngum nú að því vísu að þetta
sé sami prakkarinn sem var á ferðinni
með lúðurinn.Eflaust einn af þeim,
sem sitja fremstir næst auða svaeð-
inu. Sá þyrfti að fá fyrir ferðina. Við
skulum hugsa honum þegjandi þörf-
ina á næsta fundi.
Nú skellur spiladósin á borðið aft-
ur.
Maðurinn með ferlegu röddina læt-
ur drjúgum yfir þrekvirki sínu að hafa
flutt dósina og öskrar hróðugur
gegnum lúðurinn.
Nú vex ókyrrðin. Stóri lúðurinn á
járngrindinni kippist til á gólfinu og
veltur síðan um koll. Pjáturtrektinni
er velt og kastað um gólfið með mikl-
um gauragangi. Þar næst fer borðið
af stað og hlammast fram og aftur um
gólfið með miklum dynkjum, því það
er engin léttavara. Að lokum veltur
það um koll. Þá er kippt í einn bekk-
inn, sem fólk situr á og hann fluttur
fram á gólfið. Allt lauslegt á auða
svæðinu er nú á meiri eða minni
hreyfingu. Innan um allt þetta heyrast
raddir tala, högg heyrast máske 1
veggjunum, það má tala við þessi
högg engu síðu en raddirnar. Biðjir
þú um að eitt högg sé slegið er það
gert; óskir þú að lamið sé í loftið eða
annan stað sem erfitt væri að ná í, Þa
ríður óðara allmikið högg.
Við göngum að því sjálfsögðu að
allt þetta sé eðlilegt. Það er bersýni'
legt að einhver hrekkjalimur leikur
lausum hala í myrkrinu og veldur
226