Kirkjuritið - 01.09.1978, Qupperneq 73

^ögrum sem gullöld væri í aðsigi. En
a veldistíma Tíberíusar, (sem var
keisari um leið og atburðirguðspjall-
ar>na gerast) fór glansinn af.
Gyðingar voru lítt uppnæmir fyrir
valdabrölti keisaranna. Engu að síður
v®ntu þeir góðra tíma eins og aðrir.
Q9 þeir leituðu sannarlega að „Guði
me& oss". Þeir töldu, að endur fyrir
^öngu hefði hinn mikli Guð opinberað
ai9 Móse og spámönnunum, hann
hefði verið að verki í frelsun ísraels
frá Egyptalandi og endurreisninni
®^jr herleiðinguna til Babýlon. Á
peirri neyðartímum, sem nú stóðu yf-
'h er ísrael laut enn erlendri stjórn,
Práðu menn mjög að Guð myndi láta
hl sín taka og grípa til sinna ráða.
'reystu menn því meira og minna að
Svo myndi verða.
Eins og von veraldar um betri tíð
h^att fram goðsvörum og spámælum,
Pannig urðu til með gyðingum þessa
hma hinar einkennilegu bókmenntir,
sem vér köllum „opinberunarritin".
essár bókmenntir lýsa sýnum, sem
®Vlpta hulunni af svo náinni sem fjar-
®9ri framtíð. Eru myndir þær, sem
. rugðið er upp, afar stórkostlegar og
hi nan me^ Þeim haetti, að dýrlegt
lutskipti bíður hins útvalda- kyn-
^ofns. Óhjákvæmilega tóku fram-
'oarsýnir flestra á sig áþekka mynd
°9 veraldleg eftirvænting manna
Sa9ði til um. Sess keisarans, sigur-
Sasls í stríði, örláts í friði, skipaði
uSenur Davíðs“, nánast hugsjón
°|di klædd, vitur og valdamikill
r ofðingj af ætt hinna fornu konunga
^ 'sins. Hann myndi verða keisari yfir
1'msveldi gyðinga, sem spannaði
eirn eihs og hið rómverska. Þó ber
að geta þess, að stefnuskrá „sonar
Davíðs“ í þessum bókmentum, sem
voru nærri samtíða Jesú, felur fremur
í sér réttlæti og siðgæðisvakningu en
brauð og leiki. Þersónugervingu
þessarar hugsjónar var tíðum gefinn
titillinn „Messías". Það orð vekur
meira hughrif en það lýsi nákvæm-
lega merkingu sinni. í sjálfu sér þýðir
það, að maður sé ,,smurður“ eða
vígður til mjög hátíðlegs embættis.
Ævinlega var það embætti tengt
stöðu ísraels sem eignarlýðs Guðs.
Davíð konungur, stofnandi konungs-
veldisins í ísrael, var hinn „smurði
Guðs“, Messias par excellence. Hinn
komandi endurlausnari átti að vera
eins konar annar Davíð. Sú var út-
breiddasta hugmyndin um ^Mess-
ías“. Af sjónarhóli Rómar merkti
þetta stjórnarbyltingu, og margir
hefðu getað tekið undir þann skiln-
ing.
En von þjóðarinnar náði þó lengra
en þetta dálæti á herskárri fortíð.
Gamla samkundubænin „gef oss aft-
ur dómara vora svo sem í öndverðu
og stjórnendur vora svo sem forðum
tíð, og vert þú konungur yfir oss, ó
Guð, þú einn,“ sameinaði beiðni
undirokaðrar þjóðar um endurreisn
sjálfstæðis og ósvikna þrá af
trúarlegum toga. Guð var hinn rétti
konungur ísraels; það var hverjum
gyðingi kennt. En að Guð væri raun-
verulega við völd var fremur von en
veruleiki. Þannig var því ennfremur
um það beðið í sýnagógunum, að
„Guð mætti koma á stofn ríki sínu á
vorum tímum og í tíð alls ísraels
húss.“ Um hitt greindi menn á, hvað
fælist í „stofnun guðsríkis", og sýndist
231