Kirkjuritið - 01.09.1978, Síða 76

draumum um heilagt stríö gegn Róm,
hefðu getað tileinkað sér, að ,,þú
skalt elska náungann“ þýðir ekki
endilega ,,þú skalt hata óvin þinn“,
eða þá ef prestastéttin hefði getað
fallist á að gera musterið að sama-
stað raunverulegratrúarbragða, - að
húsi, sem öllum stæði opið, ,,bæna-
húsi fyrir allar þjóðir".7 Svona
spurningar eru til lítils gagns, nema
þá vér gefum ímyndunaraflinu lausan
tauminn og hugsum oss, að afstaða
og lífsreglur Jesú hefðu tekið gildi í
raunverulegum, sögulegum aðstæð-
um. En hann gaf ekki út neina stefnu-
skrá, né heldur virðist hann nokkurn
tíma hafa hugsað sér að endurmóta
samfélagskerfi gyðinga eftir eigin
höfði, líkt og ensku siðbótarmennirn-
ir tóku kirkjukerfið í sínar hendur.
Starf hans rann ekki í þann farveg.
Fyrirrennari Jesú var Jóhannes
skírari, dularfull persóna, sem vér
vitum nóg um til þess að það ýti undir
tilgátur um hann, en of lítið, til þess
að um nokkra vissu sé að ræða, Óef-
að eru þau ósvikin, nokkur ummæli
hans, sem varðveitt eru í guðspjöll-
unum. Ein þeirra hljóða svo: ,,/Etlið
ekki, að þér getið sagt með sjálfum
yður: Vér eigum Abraham að föður;
því að ég segi yður, að Guð getur
vakið Abraham börn af steinum þess-
um.“8 Það er augljóst, hvað hann á
við: Þótt menn tilheyri hinni útvöldu
þjóð, þá er það engin trygging fyrir
því, að þeir fái inni meðal lýðs Guðs.
Nú yrði að byrja uþp á nýtt, svo að nýr
„ísrael" yrði óháður hinum gamla, og
í því efni þyrfti skapandi athöfn Guðs
að koma til. Þessi var skoðun Jó-
hannesar, og ólíklegt er, að Jesús
234
hafi verið síður róttækuren hann. Að-
eins í Ijósi svo róttækrar afstöðu fáum
vér skilið sumt af orðum hans og at-
höfnum, sem frá er greint í guðspjöll-
unum.
í þessu, sem og svo mörgu öðru,
var Jesús arftaki hinna fornu spá-
manna ísraels, en síðastur og mestur
þeirra var að hans dómi Jóhannes
skírari. Þegar að þjóðinni þrengdi,
þreyttust spámennirnir aldrei á að
endurtaka það með margs konar
myndum og dæmum, að fyrir kraft
Guðs myndi hinn sanni lýður hans
rísa úr því er virðast myndi endanlegt
hrun. Það myndi verða sem upphsa
dauðra manna beina.9 Ólánið, sem
þjóðin rataði í, var túlkað sem rétt-
látur dómur almáttugs Guðs yfir
glæpaverkum hennar; en í dóminurn
fólst einnig náð Guðs og kraftur hans
til þess að skapa á nýjaleik; þess
vegna lifnaði þjóðin að nýju. Þannig
litu spámennirnir á. En nú lýsti Jesus
því yfir að mesta örlagastund sög-
unnar samanlagðrar væri runninn
upp. Hann sagði, að kynsloð han»
upplifði málaferli Guðs, sem væru
þversumma allra dóma liðinna tírria-
,,Af þessari kynslóð verður krafist
blóðs allra spámannanna, er úthelt
hefur verið frá grundvöllun heims-
ins."10 Þannig leit hann á Þ“
stórviðburði, sem í vændum voru.
Honum var óljúft að þurfa að kveða
upp úr með þetta. Þegar hann kom
síðast til Jerúsalem og upp á hasðat'
brúnina þaðan sem borgin blasti við,
grét hann og sagði:
Hefðir þú aðeins vitað, hvað til friðaf
heyrir! En nú er það hulið sjónum