Kirkjuritið - 01.09.1978, Síða 78

það Jesús, sem vekur ,,trúna“. í
hverju einstöku tilfelli er köllunin til
„iðrunar" endurnýjuð. Hér heyrir allt
undir hina miklu herferð.
Hvarvetna býr að baki hugmyndin
um kraft og kærleika Skaparans.
Einkum og sér í lagi er það undur
jarðargróðans, sem dvalið er við.
Maðursáirsæði í akursinn, og „sæð-
ið grær og vex, hann veit eigi með
hverjum hætti: af sjálfri sérberjörðin
ávöxt.“ Og óðara er „uppskeran
komin.“ 13 Því er það, að þegar Jes-
ús gerir útsendimennsínaað prédika
boðskapinn um ríkið, þá eru þeir sem
verkamenn í víngarði: „Uppskeran er
mikil, en verkamennirnir fáir; biðjið
því herra uppskerunnar, að hann
sendi verkamenn til uppskeru sinnar.
Farið.“ 14 En svo er líka gripið til
annarrar líkingar. Nú eru þeir sem
„mannaveiðarar",15 eða þá fiski-
menn með net,16 sem safnar í sig
öllum tegundum, án þess að nokkur
greinarmunur sé gerður. Það er ekki
þeirra að velja og hafna. Lærisvein-
arnir eiga að safna liði, safna saman
mönnum í nýja lýðinn Guðs. Þeireiga
að skýra mönnum frá því, að Guð sé á
næstu grösum í hátign sinni. Það er
allt og sumt. Síðan eiga þeir að leyfa
hverjum og einum að bregðast við
þessum tíðindum á sinn hátt. Sérhver
maður velur sjálfur, upp á eigin spýt-
ur, en frammi fyrir augliti Guðs. Þeir,
sem bregðast við guðsríkinu „eins
og börn “, eignast hlutdeild í því.
Þannig verður lýður Guðs til, fyrir at-
beina Guðs sjálfs innan vébanda
gamla ísraels, reiðubúinn að birtast í
fyllingutímans.Ogí þessu verki G uðs er
fyrirgefning syndanna þungamiðjan.
236
Ætti nýi ísrael að verða meira en
hugmyndin ein, þurfti hann að verða
ákveðinn veruleiki. Sjálfsagt er ekki
óhugsandi, að siðbættur gyðing-
dómur hefði getað orðið framkvæmd
þessarar hugmyndar. Raunar varð
það svo að nokkru leyti, þegar nýt
skóli rabbínsks gyðingdóms kom
fram eftirfall Jerúsalemsborgar, und-
ir forystu rabbínans Jóhannans ben
Zakkaí. En eins og vér höfum þegar
séð, hafði Jesús ekki siðbót innan
gyðingdóms í huga. Þó var honum
Ijós nauðsyn þess, að hið nýja líf, sem
var í burðarliðnum, tæki á sig fasta
mynd. Ein af dæmisögunum bendir
einmitt til þessa: „Enginn lætur nýtt
vín á gamla belgi; því að þá sprengir
vínið belgina, og vínið ónýtist oQ
belgirnir; en menn láta nýtt vín á nýja
belgi.“17 Og raunar var veruleikinn
nýi þegar að koma í Ijós. Það var ekki
einasta, að lærisveinar Jesú værU
kallaðir til þess að safna saman nýja
guðslýðnum. Þeir voru og sjálf|r
stofnmeðlimir hans.
Einkum átti þetta við um fámenna
hópinn, sem varð til úr fjölmennum
flokki þeirra, sem aðhylltust málsta
Jesú almennt. Þessi minni hópu'
samanstóð af mönnum, sem gáfuS
alveg málstaðnum á vald, og höfðu
yfirgefið allt, til þess að fylgja JesU'
Þeir voru tólf. Sjálfur virðist JesuS
hafa ákveðið þá tölu, næstum árei
anlega til þess að tákna ísraelsþjóo
ina, en hinir fornu ættbálkar höfðu
einmitt verið tólf. Hún er djarfle9
myndin, sem lýsir þeim, þar sem Þel
„sitja tólf í hásætum og dæma Þ®
tólf ættkvíslir ísraels."18 Og '