Kirkjuritið - 01.09.1978, Síða 80

og ísrael yfir öllum öðrum þjóðum.
En Messías hins nýja ísraels er þjónn
allra. Nýi ísrael sömuleiðis.
Þegar hér var komið, hafði and-
staða valdamanna í Jerúsalem
harðnað. Jesús ákvað nú að halda
þangað með þá tólf. Og nú varð Ijóst,
hvers af þeim var krafist. Þessi ferð
jafngilti því að stinga höfði sínu í gin
Ijónsins. Nú fór það að verða enn ör-
lagaríkara að fylgja honum en verið
hafði, þegar kallið kom um að yfir-
gefa heimili og fjölskyldur og at-
vinnu. ,,Ef einhver kemur til mín og
hatar ekki föður sinn og móður og
konu og börn og bræður og systur,
og jafnvel einnig sitt eigid líf, hann
getur ekki verið lærisveinn minn.
Hver, sem ekki bersinn eigin krossog
fylgir mér eftir, getur ekki verið læri-
sveinn minn.“23 Þannig geymir
Lúkas þessi orð. Hjá Matteusi eru þau
ögn áannan veg: ,,Hver, sem ann föð-
ur eða móður meir en mér, er mín
ekki verður, og hver, sem ann syni
eða dóttur meir en mér er mín ekki
verður. Og hver, sem ekki tekur sinn
kross og fylgir mér eftir, er mín ekki
verður."24
Trúlega var það af ásettu ráði að
Jesús greip til orðalagsins harkalega
og öfgafulla, sem vér finnum hjá Lúk-
asi. Hann var að kalla sjálfboðaliða,
sem hafna öllu, já hafna (,,hata“) jafn-
vel lífinu sjálfu. Þeirri ákvörðun er
einnig lýst með mjög svo raunsæjum
orðum. Að „taka krossinn" var ekki
líkingin ein. Krossfesting var það,
sem uppreisnarmenn gátu vænst af
hendi rómverja. Sá glæpamaður,
sem dæmdurvartil þessarar grimmi-
legu refsingar, varvenjulega neyddur
238
til þess að bera á sjálfum sér til af'
tökustaðarins krossbjálkann, sem
hann varsíðan neglduruppá.Slíkvar
myndin, sem orð Jesú kölluðu fram i
huga áhey'renda hans. Þeir skyldu
halda til Jerúsalem, líkt og hópur
dauðadæmdra afbrotamanna með
hengingarólina um hálsinn. Slík yrðu
örlög meistara þeirra, og nú bauð
hann þeim að taka þátt í þeim með
sér. „Getið þið drukkið bikarinn, sem
ég drekk, eða skírst þeirri skírn, sem
ég skírist?" sagði hann. „Það getum
við", sögðu þeir.25
Menn skyldu taka eftir því, a^
hvatningunni „að taka krossinn" var
beint til þeirra, sem kallaðir höfðu
verið sérstakri köllun. Jesús ætlaðist
ekki til þess af öllum þeim, sem kom-
ið höfðu til hans í írú, að þeir fylgð^
honum eftir á leið hörrrujnganna-
Ekki heldur vakti það fyrir honum a°
dæma úr leik þá, sem ekki gerðu svo-
En grundvallarreglan, sem köllunm
rís á, nærjafnttil allra: „Hver, semvi
bjarga lífi sínu, mun týna því; en hver,
sem týnir lífi sínu mín vegna og fagn'
aðarerindisins, mun bjarga því.“26
Umgjörð Jóhannesar um þessi or
gefur ýmislegt í skyn. Vér munum eft'
ir dæmisögunum af sæðinu og upP
skerunni. Hugsunin, sem í þeim fe|s 1
kemur við sögu þess lýðs Guðs, sem
hérvar í burðarliðnum. Jóhannesse
ur fram dæmisögu í sama dúr, Þa
sem hugsunin ristir þó enn dýpra,
„Deyi ekki hveitikornið, sem fellu,r yj
jörðina, verður það einsamalt, en
það, ber það mikinn ávöxt'
‘27 — SVO
heldur hann áfram, líkt og með hlið^
sjón af því, sem Lúkas segir um
,,hata“ sitt eigið líf: „Sá, sem elskar