Kirkjuritið - 01.12.1978, Qupperneq 18

hvert þeirra sem ég vildi. Ekkert
þeirra var beinlínis freistandi, prests-
setrin í niðurníðslu og nær húsalaus
sum. Og litlar vonir um endurbætur.
Það tók sinn tíma að gera upp við
sig, hvað gera skyldi, og ýmislegt
blandaðist í mál mín þetta rigningar-
sumar, 1938. Sigurbjörn Á. Gíslason
var umhyggjusamur við mig þá sem
endranær. Eg starfaði á Grund um
tíma. Svo sendi hann rriig til Skaga-
fjarðar og Akureyrar til þess að tala
fyrir kristniboði. í sambandi við þá
ferð kynntist ég fyrst Ólafi Ólafssyni.
Hann var mér tryggur vinur upp frá
því. í Skagafirði voru 3 prestaköll
laus, í rauninni, þótt prestar hefðu
fengið veitingu fyrir tveimur þeirra,
en báðir sátu áfram í sínum fyrri
köllum með leyfi kirkjustjórnar.
Hvammur í Laxárdal var óbundinn.
Munaði ekki miklu að ég færi þangað.
En á leiðinni suður kom ég við á
Breiðabólstað, enda hafði ég hugsað
mér það. Þar var vinur minn, séra
Þorsteinn L. Jónsson, í nágrenni.
Hann lánaði mér tvo gæðinga til
reiðar yfir heiðina. Og Gestur Guð-
mundsson á Rauðamel réðst til
fylgdar með mér. Ég hafði meðferðis
bréf til hans frá sr. Árna Þórarinssyni.
Hann hafði verið tíður gestur hjá mér
um veturinn hér í Reykjavík. Hann dró
ekki af, þegar hann lýsti Snæfellsnesi
og Snæfellingum. Ljós sem skuggar
urðu með yfirnáttúrlegum stór-
merkjum í meðförum hans. En yfir
Skógarströnd var ekkert nema birta
fyrir augum hans. Skógstrendingar
höfðu alla kosti Snæfellinga en enga
ókosti. Og staðurinn var jarðnesk
paradís.
256
Ég hitti mann að vestan um vorið og
spurði hann um Breiðabólstað. Hann
kvað aðkomuna þarheldurdapurlega,
þangað skyldi ég ekki hugsa, húsið
væri hjallur, gamall og gysinn, engin
peningshús nýtileg, aðeins ein nýleg
hlaða við fjárhúsin sæmileg, túnið ó-
girtur kargi mestan part, sveitin orðin
fámenn, mæðiveiki komin upp og hún
myndi leggja hreppinn í eyði, ef hún
færi að grassera, o. s. frv.
Ég tjáði sr. Árna þessi tíðindi, þegar
við hittumst næst. Það kom stans á
hann þar sem hann gekk um gólf með
dósirnar sínar. Svo sagði hann: ,,Ég
ætla aó kenna þér eitt heilræði,. góði.
trúðu aldrei Snæfellingi!"
Mér þykir verst að eiga ekki það
bréf, sem hann skrifaði með mér til
Gests á Rauðamel. Þær viðtökur fékk
ég þá og oft endranær hjá þeim hjón-
um, Ólöfu og Gesti, að það var eins og
að koma í foreldrahús. Þegar yfir fjali'
ið kom - það var húðarrigning mest-
allan daginn - þótti mér Breiðaból'
staður hnípinn undir Háskerðingi-
Staðurinn var mannlaus. En nágrann-
ana hitti ég, Valborgu og Guðmund a
Dröngum. Þau áttu eftir að verða
hjálpsamirgrannarog hollirvinir. Það
varð úr að ég tæki Breiðabólstað. Ekki
var viðlit að flytjast með fjölskyldu
þangað að svo búnu, að áliðnu surnh
(við vorum með 3 börn). Ég fór einn og
annaðist farkennslu framan af vetri-
Skólinn var í Rifgirðingum og a
Dröngum. En á vormisserinu fór ég ti
Uppsala.
Við fluttumst á fardögum 1939-
fengum yndislegt sólarsumar. Allt var
að vísu satt, sem ég hafði heyrt miS'
jafnt um staðinn og mátti ýmsu vl