Kirkjuritið - 01.12.1978, Blaðsíða 71

sem unnið hafði margra alda hefð í
kirkjunni og er í sjálfu sér eitt af
fheistaraverkum mannsandans. Eins
og fagnaðarboðskapur sá, er lút-
erska kirkjan flutti út um löndin, var
hinn sami, sem fluttur var af Kristi og
Postulum hans, en ekki neitt nýtt af
mannlegum toga spunnið, eins var
líka það guðsþjónustuform, sem lút-
erska kirkjan tók upp, ekki neinn ný-
gjörvingur, heldur hinn gamli og göf-
ugi búningur, sem skapast hafði í
fornkirkjunni, meðan hjörtun voru
heit af þeirri trú, sem þá var að leggja
heiminn að fótum sér. En svo breytt-
ust tímarnir í lútersku kirkjunni. Átj-
ánda öldin kom og með henni trúar-
jegur kuldi og margvíslegur misskiln-
'ngur. Þá varfarið að gjörasvo lítið úr
kraftaverkunum, að guðdómur frels-
3rans varð að engu. Þá misskildu
menn einnig hið gullfagra guðsþjón-
ustuform, sem tekið var í arf frá
feðrunum. Þá var farið að lima það í
sundur; eitt atriði var fellt úr á fætur
öðru, þangað til ekkert varð sums
staðar eftir nema sálmar og prédikun.
Á norðurlöndum létu menn sér nægja
kollektur, pistla og guðspjöll,
auk sálmanna og prédikunarinnar.
Nú um nokkurn undanfarinn tíma
hefur töluverð hreyfing átt sér stað
hvervetna í lúthersku kirkjunni í þá átt
aö leiða aftur til öndvegis hið gamla
°9 göfuga guðsþjónustuform, sem
hún átti á gullöld sinni og nasagreind
atjándu aldarinnar afbakaði. Sú
hreyfing hófst á Þýzkalandi og gekk
Paðan til Ameríku og norðurlanda. í
Norvegi og Svíþjóð hefur um langan
undanfarinn tíma verið að því starfað
at ýmsum vitrustu mönnum kirkjunn-
ar, að endurbót gæti komist á, að því
er tíðareglurnar snertir. Hefur þetta
lofsverða starf borið þann ávöxt, að þjóð-
kirkjur beggja landanna hafa eignast
nýtt guðsþjónustuform, þar sem
helztu aðalatriðunum er úr höfðu verið
felld, er aftur bætt við og tíðareglurnar
þannig færðar miklu nær hinu upp-
runalega. í Danmörku átti töluvert
sterk hreyfing í sömu áttina stað, en
því miður strandaði hún þar fyrir ein-
um tólf árum síðan, en rís sjálfsagt
upp aftur þá og þegar. Hið blómlega
kirkjulíf. sem þar á sér stað á yfir-
standandi tíð, hlýtur áður en mjög
mörg ár líða að ummynda hið fátæk-
lega guðsþjónustuform dönsku kirkj-
unnar og búa það aftur í forna dýrð,
þótt hin kirkjulegaílokkaskifting, sem
er þar í landi, verði þess ef til vill vald-
andi, að það dragist eitthvað.
Ég get eigi annað en skoðað það
sem anga af þessari sömu hreyfing, að
á íslandi hefur um nokkur undanfarin
ártöluvert verið hugsað um breyting á
handbók presta. .Nefnd nokkurra
helztu guðfræðinga landsins hefur
verið starfandi um nokkur ár að
þessari endurbót og héraðsfundirnir
hafa verið að samþykkja meira og
minna ringlaðar breytingartillögur. í
fyrra var lagt fram á synódus í Reykja-
vík „frumvarp til endurskoðaðrar
handbókarfyrir presta og til breytinga
á kirkjuritúalinu". Var það árangurinn
af starfi nefndarinnar fram að þeim
tíma. Svo var tveimur mönnum bætt
við í nefndina, er sýndi, að þessari
endurskoðun var ætlað að halda
áfram.
Nefndin ræður til, að tvennir guð-
spjallatextar séu teknir upp í viðbót
309