Fanney - 01.05.1908, Blaðsíða 6

F A N N E V.
-I
gráhærður og kinníiskasoginn, en
var þó ern og fjörugur. Hann
var barngóður og mesti æringi.
Hann lék sér við okkur, hopp-
aði og stökk, þegar bezl lá á
honum, og masaði við okkur á
ambögumáli sínu. Þá var hon-
um bezt skemt, ]>egar hann sagði
einhverja þá vitleysu, sem við
veltumst um að hlæja að.
y>Spielen sie, KinderkC var
viðkvæði hans. Við vissum hvað
það þýddi, en útlögðum það þó
á okkar vísu og gerðum úr því:
spilið þið, kindur. Svo lilógum
við að honum upp í opið geðið
á honum — og hann sjálfur með
okkur.
Hann var Þjóðverji, ættaður frá
Suður-Jótlandi, varbeykir að iðn
og hafði ílutzt hingað til lands
um tvítugs aldur. Fyrsl hafði
liann verið beykir við dönsku
fastaverzlunina, síðan verzlunar-
maður þar. Svo fór hann að verzla
og verzlaði í mörg ár ineð mikl-
um blóma. Nú var hann hættur
* Pýzko, franiborið: spilcn si, kindcr, og
þýðir: lcikið ykkur, börn.
því að mestu og bjó eins og vel-
megandi kaupstaðarborgari.
Hann var giftur íslenzkri konu.
Þau áttu einn son uppkominn og
þrjú börn önnur á rekivið okkur.
Börn þeirra þar á milli liöl'ðu
dáið. Sonurinn hét Jóhann og
var einkar elnilegur maður og
vel látinn. Hann var trúlofaður
bóndadótlur á bæ þar í nánd við
kaupstaðinn, efnaðri stúlku og
fríðri, sem þótti einhver bezli
kvenkostur þar um slóðir.
Þótt Behring gamli hefði verið
svo lengi hér á landi, hafði lion-
um gengið illa að læra íslcnzk-
una. Hann skildi þó nálega alt,
sem við hann var sagt, en málið,
sem hann talaði, var okkur börn-
unum — og jafnvel íleirum — ó-
þrotlegl hlátursefni. Þó kastaði
tólfunum þegar hann fór að reyria
að tala íslenzku, því þar var ekk-
ert orð óbjagað. Enda gerði hann
það sjaldan. Bezt skildum við
þýzkuna lians, enda vórum við
orðin henni svo vön. Þóll margt
kæmi okkur þar kátlega fyrir,
lærðum við nöfn lians á ýmsuin
lilutum, snerum út úr þeim, rang-
færðum þau, hermdum eftir lion-
um og lilógum að öllu saman
en all í sakleysi. Enginn vildi
móðga hann, því öllum þótti svo
vænt um hann.