Fanney - 01.05.1908, Blaðsíða 26

»Svona bregzt þú því trausti,
sem ég ber til þín, — svona
notar þú svefntíma minn! Sendir
ungum manni ástaraugu út urn
glugga! Það lítur út fyrir að
það hafi verið hollar siðferðis-
skoðanir, sem þér voru innrættar
í klaustrinu!!«
Þessum og þvílikum orðum
jós hún yíir Maríu, sem sakir
hræðslu gat ekki sagt eitt orð.
Hún dró Maríu frá glugganum,
rak hana inn í sitt eigið her-
hergi og læsti hana þar inni;
tlýtti sér svo til bróður síns til
þess að kæra hana. Sagði, að
liann mætti ekki láta það við-
gangast, að húsi hans væri gerð
slíkskömm; »þú verður að láta
Maríu fara hurt, annars fer ég«.
Árangurslaust reyndi biskup-
inn að sannfæra Iiana um, að
Pastelot væri duglegur og efni-
legur maður, og það væri engin
skömm að því, að María kyntist
honum; — hann áliti meira að
segja að hann kysi ekki annan
inann fremur handa Maríu, ef
liann mætti ráða.
»Er þér svona ant um heiður
og sóma húss þíns? Gætir þú
svona vel skyldu þinnar? Jæja,
þá veit ég hvað ég geri«, sagði
hún um leið og hún rauk út og
skelti hurðinni.
Frá sér numin af reiði fór
hún þangað sem hún liafði læst
Maríu inni, tók í handlegg henn-
ar, dró hana fram í forstofu,
opnaði útidyrnar, benti á þrösk-
uldinn og sagði: »Ef þú dirfist
nokkurn tíma að slíga fæti inn
fyrir þennan þröskuld, þá læt
ég tafarlaust reka þig á dyr«.
Að svo mæltu fór hún inn og
skildi Maríu eftir úti. Hún lineig
grátandi niður við dyrnar og
huldi andlilið með höndunum.
íJar fann biskupinn liana. Hann
liafði farið að leita hennar, því
systir lians Iiafði sagt lionum
hvað hún liafði gert við hana.
Þegar hann sá hana, tók hann
hlíðlega í liönd liennar, leiddi
hana inn í forstofuna og fór að
ráðgast um hvað gera skyldi og
hvarhægt væri að fá henni húsa-
skjól, því í þessu húsi gæti hún
ekki verið lengur.
Meðan þau voru að tala um
þetta, kom Pastelot inn til þeirra.
Biskupinn liafði gert honum boð
að koma og tala við sig. Þegar
hann sá Maríu í þessu ástandi,
komst hann mjög við, og þegar
hann l'ékk að vita orsökina lil
þess að svona var komið, sagði
hann, að það stæði engum nær
en sér að greiða úr þessum vand-
ræðum með því að útvega henni
heimili.
Það var eins og gleðigeisla
brigði fyrir á andliti Maríu.
»Ég held, herra Pastelol«, sagði
biskupinn, »að hún yrði yður
þakklát, ef þér gæluð útvegað
lienni golt heimili, og ekki væri
mér það móli skapi, aðþiðhéld-