Fanney - 01.05.1908, Blaðsíða 16

14
F A N N E Y
þá gerði hann það nauðugurog
hin hörnin hreyfðu sig ekki.
Gamli maðurinn liafði amaaf
]>essu, Jiótl hann léti ekki á því
bera. I5egar hann var að rcyna
að koma börnunum til, glitruðu
tárin í augum hans.
»Spielen sie, Iíinder! Warum
spielen sie nichtW
Hann kraup niður Iijá einu
barninu, svolitlum drenghnokka,
sem hafði fengið munnhörpu, og
fór að kenna lionum að nota
liana. Hann lék íjörugl lag á
munnhörpuna og l'ékk honum
hana svo aftur.
Það var eins og ljós rynni upp
fyrir drengnum og liann skildi,
hvílíkan kostagrip hann hefði
eignast. Hann selti hörpuna við
munn sér og hlés í hana al'
öllum kröftum. Margar nótur
skræktu í einu.
Við hrukkum öll saman, eins
og við værum stungin.með títu-
prjónum. Og ofl lieli éghugsað
um það síðan, hvernig þessi
skrækur muni hafa látið í eyrum
gamla mannsins, eins og taugar
hans voru nú á sig komnar eftir
grát og kvöl og margar and-
vökunætur.
»lis ist reclil — es isl recht!«**
hrópaði hann og sló saman
höndunum. Parna voltaði þó
fyrir neista af þeirri glaðværð,
sein hann vildi vekja.
* Ilvers vegnn leikiö þið ykkur ekki?
** Paö er rétl.
Drengurinn lielgdi gúlana og
ætlaði að fara að blása aftur.
í*á sá hann, að öll hö/nin horfðu
hvast á hann. Hanú hætli þá,
og var ófáanlegur til þess lramar.
Sorg heimilisins lá á okkur
eins og bjarg. Fyrir tveim dög-
um haí'ði lík staðið uppí í þess-
ari stofu. Og nú átluin við að
i'ara að dansa þar, skrækja á
hljóðpípur og ólmasl. — Nei,
við gátum það ekki.
Alt vorum við reiðubúin að
gera fyrir gamla manninn annað
en ]>að, að leika okkur kringum
sorg hans. Petta var okkur
öllum meira og minna ljóst, og
])ótt eitthvert okkar hefði gleymt
því, minti svartklædda stúlkan,
fríða og litverpa, okkur á það,
sem var líka að reyna að vekja
glaðværðina. Og ef hún bar
ekki fyrir okkur í svipinn, ])á voru
þar einnig þrjú svartklædd börn.
Hitl skildum við ekki, að við
hefðum gerl honnm mikla gleði
með því.
Alvaran og samhygðin greip
okkur meira og meira. Við gál-
um ekki um annað Inigsað en
sorg þessa vinar olckar. Við
vissum ])að og fundum, að hann
tók sér mjög nærri þessa við-
leitni lil að skemta okkur. Við
kendum svo innilega í brjósti
um hann, og við bugsuðum til
þess með iðrun, að við liöfðum
stundum ert liann og herml eftir
honum, þóll það væri í sakleysi.