Fanney - 01.05.1908, Blaðsíða 7

FANNEY.
Það gerði Behring gamla enn
skringilegri í okkaraugum.hvern-
ig hann var í í’raman. Hann
hafði einhvern tíma fengið snert
af lieilahlóðlalli og bar þess jafn-
an menjar. Annað munnvikið
hafði dregist út á kinnina og var
hálf máttlaust, og oft voru ein-
hVerjir undarlegir kippir í and-
lilinu.
Skeggið huldi þessi lýli að
mestu. Það var grátt, stull og
gisið, en náði um all skéggslæðið.
Svo hafði gamli maðurinn spegil-
gljáandi skalla alveg aflur í
hnakkagróf.
Margt sáuni við undarlegl hjá
Beliring, sem hvergi sást í
kaupstaðnum nema þar. Eitt af
því var dyrabjalla. Hringur úr
hvitum leir var festur utan á
útidyrahurðina. í lionum miðj-
mn var eirtyppi. Utan um það
var letrað með fallegum stöfum:
Biiie zu drucken*. Það þýddum
við þannig: »billu í drykkinn«,
eða »bíttu í drykkinn«. Hvort-
tveggja var nógu vitlaust handa
okkur til að lilæja að því. Þó
vissum við ofurvel, hvað þetta
þýddi. Og eins hitt, að el' ýtl
var á typpið.heyrðist skær bjöllu-
bljómur fyrir innan.
Oft stukkum við upp á dyra-
riðið, til þess að skoða þennan
merkilega umbúnað, en aklrei
snerlum við á bonum. Þó var
Pý/.ka, framborið: bilte sú drúkkcn,þýðir:
gcrðu svo vel að styðja (11 tvppið).
þetla einu sinni brolið. Simbi,
einn strákurinn, sem var mikill
fyrir sér og pöróttur, ýlli á (yppið
og hljóp svo burtu. Réll á eftir
komgamli maðurinn út í dyrnar,
skimaði um og sá engan. »Það
var óbræsið hann Simbi«, gall í
okkur krökkunum, mörgum í
einu. »Nun, ja, es wav Simbe,
ja wohh, sagði gamli maðurinn
og lokaði hurðinni aftur. Við
skömmuðumst okkar sárt fyrir
þetta, og Simbi fékk fcrðina svo
borgaða, að hann gerði það aldrei
oftar.
Stundum kallaði Bebring á
okkur inn lil sín, þó aldrei mörg
í einu, og sýndi okkur þýzk
myndablöð, sem hann l'ékk með
hverju skipi. En sú dýrð! Þar
voru allavega litar skopmyndir,
sem við þreyttumst aldrei á að
skoða og hlæja að. Þær urðu
okkur ógleymanlegar. \'ið skild-
unr ekkert orð af því, sem undir
þeim stóð. Þó var sumt af ]>\í
sömu orðin sem við heyrðum
Behring segja daglega.
Þó jafnaðisl ekkert á við jóla-
tréð. Bchring bauð öllum börn-
um kaupstaðarins (kaupstaður-
inn var riú ekki slór) lil sín á
jólanótlina og skemti þeim mcð
jólatré. Þetta hal’ði hann gert
um mörg ár, svo við vissum, að
það hrást aldrei. All ]>að, sem
hann þurfti við lil þessa tæki-
færis, fékk hann með skipum á
sumrin eða baustin og geymdi