Fanney - 01.05.1908, Blaðsíða 29

F A N N E Y.
27
Haíi fyrsta ósk greifasonarins
verið konungi óþægileg, þá var
önnur óskin það ckki síður. —
Hann heimtaði hvorki meira né
minna en alla fjárhirzlu kon-
ungsins eins og hún var. Kon-
ungur ætlaði alveg að ganga af
göflunum, en hann vildi ekki
ganga á bak orða sinna og alt
gull og allir gimsteinar hansvoru
afhentirgreifasyninum, semundir
eins fór að ausa úl fé á báðar
hendur og eignaðist hann þannig
marga vini meðal hirðmannanna.
Konungur fór nú að verða hálf-
órólegur ÚL af þessu, og þriðju
nóttina sem greifasonurinn var í
varðhaldinu, kom honum ekki
dúr á auga. Fyrir sólafuppkomu
ráfaði hann lil fangelsisíns, og
var þá milli vonar og ótta, til
þess að heyra hverværi hin þriðja
ósk fangans.
»Nú«, sagði konungur undir
eins og hann var kominn inn í
l'angelsið, »segðu mér nú hver
þriðja óskin er, svo ég geti upp-
fylt hana iljótt og síðan lálið
taka af þér höfuðið. Oskirnar
þínar fara bráðum að verða mér
nokkuð eríiðar«.
»Yðar liátign!« svaraði fang-
inn. »Eg hefl einungis eina bæn
að biðja yður um, og þegar bú-
ið er að veita mér hana, verð
eg í alla staði ánægður. Húner
mjög lítilfjörleg og hljóðar svo:
að yðar hátign skipi að stinga
lafarlaust augun úr þeim manni,
er sá föður minn snúa fiskinum
við «.
»Með meslu ánægju«, sagði
konungur, því honum létti mikið
fyrir brjósti við þetta. »Þetta
er mjög eðlileg og sonarleg ósk«.
Síðan skipaði hann lífverðinum
að koma mcð siðameistarann.
»Ég hefi ekki séð neitt«, vein-
aði veslings siðameistarinn, þeg-
ar lífvörðurinn kom með hann.
»Ég veit elcki neitt um þetta.
Það er skutulsveinninn, sem sá
það«.
»Komið með skutulsveininn«,
skipaði konungur.
En skutulsveinninn l'ullvissaði
konung með tárin í augunum um,
að liann vissi alls ekkert um
þetta, en sagði að byrlarinn hlyti
að vita um það.
Byrlarinn sór sig og sárt við
lagði, að hann væri ekki neitt
við þetla riðinn og vildi koma
öllum vandanum á þjónana, en
það varð árangurslaust; þeir
þóttust ekkert hafa séð. 1 stuttu
máli: enginn hafði séð greifann
drýgja glæpinn.
í uppþoti því, er afþessu varð,
tók konungsdóttirin til máls og
mælti á þessa leið:
»Ég áfrýja ])cssu máli til föð-
ur míns, eins og annars Salóm-
ós. Þegar enginn hefir séð greif-
ann drýgja glæpinn, hlýturhann
að vera saklans. Það er þess
vegna réttlátt, að maðurinn minn
sé látinn laus«.