Fanney - 01.05.1908, Blaðsíða 10

8
F A N N E Y.
Rétt á et'tir komu kindurnar,
sem liöfðu verið að kro]>pa hnjót-
ana á milli svellanna, yíir svellin
á harðaspretti. Þær réðu sér
ekki fremur en telpurnar. Pær
komu varla fyrir sig fótum fyr
en niðri í íjöru. Þar hópuðu
þær sig saman í skjóli við bát-
ana og geymsluhúsin.
»Spilið þið nú, kindur!« —
nú átli það við.
Rokið var okkur nýtt, stórt
leikfang, sem við áttum fult í
fangi með að ráða við. Við ætl-
uðum að takast á loft tivað eftir
annað. Við hlógum, skræktum
og hrópuðum hvort lil annars.
Altir vildu l)era sig mannalega, en
raunar gat enginn staðið á fót-
unum.
»Við skulumhafa okkur heim!«
hrópuðu telpurnar.
Simbi var nú ekki á því. »Far-
ið þið heiin«, sagði liann, »ann-
ars i'júkið þið. Þið eruð svo
miklir aumingjar!«
Telpunum sárnaði þelta, en
þó létu þær sér það að kenningu
verða. Þær þræddu auðu hlell-
ina og meira skriðu en gengu
heim til sin.
Sumir drengirnir gerðu það
sama. En ég vildi ekki verða
minni en Simbi, og svo fylgd-
umst við að. Við vorum orðnir
vanir því, að böðlast sainan.
Við létum herast undan rok-
inu ofan á milli kaupstaðarhús-
anna, sömu leið og kindurnar
höfðu i'arið, og námum staðar í
skjóli við húsin.
Við sögðum ekki margt, því
við höfðum nóg að gera að ráða
okkur. Pegar við komum ofan
lijá húsi Behrings, fauk hattkúl'-
urinn af Simha. Hann tóksl í
háaloft og kom ekki niður lyr
en langt úti á sjó.
»Spilið þið nú, kindur!« hróp-
aði ég á eftir hattinum til þess
að striða Simba, en hélt með
háðum höndum um liúfuna mína.
Simbi þaut eins og elding ofan
í fjöruhorð á eftir hattinum. Par
stóð hann stundarkorn og horfði
áeftirhonum. Pegarhann haks-
aði upp fjöruna á móti veðrinu
var hann blárauður í framan og
heit á jaxlinn. Ilann þurfti að
herða sig, en vildi ekki gera mér
það til eftirlætis að fara að skæla.
Hárið á honum fauk til ogýl’ð-
ist eins og kambur á hana.
líg rak upp skellihlátur að
honum. Svo tókum við okkur
stöð í skjóli undir grindalijalli
sem Behring átti.
Eg slcemti mér við að horfa
á það sem á gekk. Rokið var
afskaplegt. Alt lauslegl var á
lérð og llugi. Harðir þorskhausar
komu í loftinu og ilugu fram lijá.
Svuntur, skyrturæflar og sokkar
komu á eftir; einstöku hattur
slóst í l’örina. Sjórinn rauk eins
og mjöl. Kviðurnar tóku sig upp
við fjöruborðið og stækkuðu eftir
því sem þær færðust frá landi.