Fanney - 01.05.1908, Blaðsíða 15

F A N N E V.
13
fór svo vel saman, var svo ein-
i'alt og látlaust, svo þýtt og blítt,
að yndi var að hlusta á það, þótt
hann syngi það einn og við æll-
nm liágt með að slcilja orðin.
Það vorn gamlar minningar frá
jólum æslcustöðva hans, sem
hann söng þá fram og rifjaði
upp fyrir sér. Hann var skjálf-
raddaðri nú, en hann hafði ver-
ið áður.
Að því búnu var farið að út-
býta jólagjöfunum. Það gerði
Behring sjálfur. Hann gekk lil
hvers harns með það, sem því
var ætlað, sagði eitthvert ]>líö-
legt orð við það á högumáli sínu
og klappaði því á kinnina eða
kollinn. Nú datl engu okkar í
hug að lilæja að ambögumim
hans.
Svo komu sætindin. Eftir ör-
skamma stund voru föngin á okk-
ur orðin full af sætindum og
jólagjöfum.
Nú vildi gamli maðurinn að
við færum að skemta okkur,
hoppa og dansa kringum jóla-
tréð, syngja og gala, eðajafnvel
ólátast.
En það leit ekki út fyrir, að
við hefðum löngun lil að gera
neitt af þessu. Við stóðum öll
þegjandi og horfðum á gamla
manninn. Hann gekk frá hverju
harninu til annars, reyndi að
koma því til þess að hlæja,
kraup niður hjá því, lék sér við
það, gerði sig skoplegan í fram-
an og reyndi að lala íslenzku
en það var það skoplegasta, sem
liann gat gert.—Enámilliand-
varpaði hann þunglega.
»Spielen sie, Kinder—spielen
sie, Kinderk hrópaði hann lil
okkar hvað eftir annað.
Eg skotraði augunum snöggv-
ast til Simba. Hann stóð eins
og drengur úr vaxi og dall hvorki
af honum né draup. Telpurnar
stóðu líka eins og brúður og
liéldu fast utan um bréfpokana
og jólagjafirnar eins og þær væru
ráðalausar með það. En þær
andvörpuðu engu minna cn gamli
maðurin n.
» Tanzen sie! — Wollen sieniclii
tanzen — was?«*
»Hann er að spyrja ykkur,
hvorl þið viljið ekki dansa. Hann
er að biðja ykkur að fara að
leika ykknr«, sagði frú Behring.
Hún hélt að börnin skildu hánn
ekki. Aldrei hafði þó áður þurft
að þýða fyrir okkur það sem
hann sagði.
Gamli Behring tók eina telp-
una og losaði henni úl á gólíið.
Björg lók einn drenginn og fór
að dansa við hann. Öll liin
hörnin stóðu kyr.
Það reyndist ómögulegt að
koma okkur af slað, ómögulegt
að blása líli og tjöri í samkvæmið.
Þótt einstöku krakki væri dreg-
inn úl á gólíið til þess að dansa,
* Dansið þið. Viljið þið ckki dansn, —
livað?