Fanney - 01.05.1908, Blaðsíða 14

12
F A N N E Y.
ekki farin að gréiða hár silt eða
hala fataskifti.
Björg var lengst af inni lijá
okkur. IJað var há og grönn
stúlka, fagurlega vaxin. Hún var
öll svartklædd, litverp í framan,
ineð augun rauð og bólgin af
gráti. A nieðal okkar var hún
eins og sorgargyðjan sjálf. Hinn
svarli búningur hennar stakk
mjög i stúf við búninga okkar.
Telpurnar voru allar hvítar eða
litklæddar og við líka eitthvað
meira og minna hvítir. Að eins
börn Behrings voru svartklædd
og óvanalega hnuggin. Björg
gekk hljótt um, talaði lítið og að
eins lágt, cn alt af eitthvað vin-
gjarnlcgt. Hún tók sum yngstu
börnin upp í fang sér og kysti
J)au. Návist hennar gerði okk-
ur enn þá hátíðlegri. Hún minti
okkur á hina þungu heimilissorg.
Oljóst fundum við lil þess, hve
nærri sér hún tæki það, að þurfa
að sinna okkur nokkuð, ekki sízl
það, að reyna að vera glaðleg.
Loks kom augnablikið, sem
við hölðuni æíinlega áður hlakk-
að svo mikið til. Behring opn-
aði báða hurðarvængina og bauð
okkur að koma inn. Ekkert
barnið ætlaði að fást til að verða
l'yrst; við sátum og stóðum öll
hreyfingarlaus. Aður höfðum við
öll starað á hið skraullega jóla-
Iré. Nú voru það ekki nema
sum okkarsem litu þangað. Hin
störðu á gamla manninn.
Behring var óvanalega fölur
og sýndist ellilegri en vant var.
l’að var auðséð, að hann liafði
þolað mikið siðustn dagana. —
Okkur börnunum er svo farið,
að við eigúm erlitt með að djdja
geðshræringarnar. Þetta er eitt
af því, sem lærist með árunum.
Ol't þarf maður á því að halda
í lífinu, en þó er efasamt hvort
þetta er fremur kostur en ókostur.
Þetta kvöld var tilfinning okk-
ar barnanna hluttekning í sorg
gamla mannsins. Hann liafði
kallað okkur saman lil þess að
gleðja okkur. Auðvitað átlum við
að reyna að láta ekkert á geðs-
liræringum okkar bera, og skem la
okkur vel og siðlega lil þess að
geðjasl honum og gleðja hann.
En við gátum það ekki. Það
fundum við þegar á meðan við
biðum, og enn þá betur fundum
viö það, Jægar við sáum hann
sjálfan. —
Behring gekk á undan oltkur
í kringum jólatréð. Kona hans
og tengdadóttir gengu með í hópn-
um. Jólasálmar voru sungnirog
sutn okkar tóku undir þá.' Svo
söng Behring jólasöngva á sínu
ináli. Þá söng haun árlega og
oftast nær einn, því enginn kunni
þá annar. Þeir voru urn engla
guðs, sent nú væru komnir ofan
á jörðina til þess að boða börn-
unum frið og gleði og veljtókn-
un guðs, því í dag væri þeint
lrelsari fæddur. Lagið og efnið