Fanney - 01.05.1908, Blaðsíða 44

»Gott áttu hrísla á grænum bala
glöðum að hlýða lækjarnið« .. .
Skemtilegt er að vera staddur
í Hallormsstaðarskógi á fögrum
vormorgni. Þá spegla trén sig
í sléllu íljótinu, skógarilmurinn
fyllir loftið og fuglarnir kvaka á
trjágreinunum; en úti á lljólinu
heyrist áraglamm og sterkar
karlmannaraddir syngja: »Heyr-
ið morgunsöng á sænum« eða
eitthvað þess liáttar. Alt fjallið
upp á hábrún er skógi vaxið;
þar jarma ærnar, sem mist hafa
lömbin sín inn í skógarþyknið
og eru nú að leita að þeim.
Já, það er víða fagurtáland-
inu okkar, ef við að eins liefð-
um augun opin fyrir því sent
fagurt er. J. H.

Það dugði.
Það var einu sinni spreng-
lærður háskólakennari, sem var
alþektur að nízku. Vinur lians
sendi þjón sinn til hans með
fulla körfu af jarðberjum.
F’jónninn þekti kennarann og
vissi, að liann mundi ekki fá
mikil ómakslaun hjá lionum.—
Hann óð beint inn í stofu til
hans, lét körfuna á gólíið og sagði:
»Taktu við, kennari; hérna
er sending frá honum liúsbónda
mínum«.
»Kantu enga mannasiði, aul-
inn þinn?« spurði kennarinn.
»Nei«, svaraði hinn rólegur.
»Ekki það? Þá þyrftirðu að
fá þér kenslu í kurteisi«.
»Já, það væri ekkert á móti
því«, svaraði þjónninn.
»Ég skal þá sýna þér, hvernig
þú átl að koma fram sem kurteis
maður. Sezlu liérna í stólinn,
og svo ert þú háskólakennari,
en ég þjónn. Taktu nú eftir«.
Þjónninn setlist í stólinn, en
kennarinn gekk fram fyrir hann,
hneigði sig djúpt og sagði:
»Herra háskólakennari! Hús-
bónda mínum veitist hér með
sá mikli heiður, að senda yður
þessi jarðber, sem hann óskar
og Vonar að yður þyki góð«.
Þá svaraði hinn kurteislega:
»Berið þér húsbónda yðar
kveðju mína og kæra þökk fyrir
gjöfina. Og gerið þér svo vel!
Þessa krónu skuluð þér eiga
fyrir ómakið«.
Og um leið lézt liann l’á hon-
um pening.
Kennarinn skildi livað hinn
fór, tók upp pyngju sína og gal'
honum kiónu.