Fanney - 01.05.1908, Blaðsíða 12

10
F A N N E V.
1
I5ær þyrluðust ál'rani eins og
mjallhvíl ský. Á milli þeirra sá
á eftir öldunum, láguni en þétt-
um og hvítlöðrandi.
Simbi slarði slöðugl á eftir
liattinum sínum, sem cnn þá
sást eins og svart selstrýni upp
úr sjónum langl úti á höfn.
Nokkrir fullorðnir karlmenn
stóðu í hópum undir næstu hús-
um og töluðu saman. Við skift-
um okkur ekkerl al' þeim. Við
liéldum okkur háðir í grinda-
lijallinn og létum svo koina það
sem koma vildi. Hjallurinn skalf,
•svo það hrykti í honum — en
liann fauk þó ekki. —-
All í einu rann bátur fram und-
an nesinu fyrir utan höfnina.
Hann hafði uppi fokku og þrí-
hyrnu af stórseglinu. Samtþaut
hann eins og kólfur gegn um
rokið og hallaðist svo mikið, að
það sá næstum undir kjölinn á
honuin.
Við þektum hátinn. Behring
átti liann. Tveir menn voru í
honum. Það var Jóhann Behr-
ing og maður með honum. Þeir
höfðu farið á sjó snemma um
morguninn til að skjóta fugla.
Nú urðu þeir að reyna að ná
landinu með seglinu, því það
stoðaði lítið fyrir tvo menn að
hugsa lil að herja gegn slíku roki.
Við horfðum á bátinn. Hvor-
ugur okkar var neitl hræddur,
en háðir vorum við alvarlegir.
líg lield okkur hafi verið farið
að íinnast, að rokið væri ekkert
leikfang lengur.
Báturinn þaut áfram og stefndi
á ská inn og ylir um höfnina.
Við vissum, hvað þeir ætluðu
sér að gera, þótt ekki værum við
miklir sjómenn. Bráðum mundu
þeir snúa við og sigla upp undir
nesið að innanverðu. í þriðja
»slagnum« mundu þeir komast
svo langt upp í ládeyðuna, að
þeir gælu felt seglið og róið það,
sem þá var eftir lil lands.
En þegar þeir voru nýsnúnir
við, kom afskapleg stormhviða
af landi. Hún þyrlaði upp sjón-
um undir eins við fjörusteinana
og þegar hún kom lengra út á
sjóinn ók hún á undan sér stórri
hrönn af fannhvítu sædrifi. Við
slóðum á öndinni, og héldum
okkur dauðahaldi í hjallinn.
Þegar hviðan liitti bátinn, tók
hann spretl átiam, eins og hind,
sem fengið liefir hið hanvæna
skeyti veiðimannsins. Dálitla
stund hjó varla í liann fyrir sæ-
drifinu. Nú sást hann aftur og
þaut enn áfram, eins og hann
kæmi varla við sjóinn. All í einu
lleygðist hann flalur og seglið
fór á kaf í sjóinn. Skriðið hælti
um leið, og kjölurinn kom betur
og betur upp úr sjónum. Okk-
ur sýndist eitthvað dökt koma
upp rétt fyrir aftan bátinn, en
svo hvarf það aftur.
Við heyrðum óp og óhljóð ol'-
an l'rá húsunuin. Undireins voru