Fanney - 01.05.1908, Blaðsíða 31

F A N N E Y.
29
i gluggann og lét disk yíir liana,
til þess að flugurnar færu ekki
í hana. Svo sagði hún við börn-
in: wÞið megið ekki borða af
hunanginu í kvöld, þvi að á
morgun er sunnudagur og þá
eigið þið að fá hunangsköku
með morgunkafíinucc.
Börnin urðu mjög glöð við að
heyra þetta og dönsuðu um alla
stofuna. Jóni litla fór þó að
þykja það nokkuð langur tími
að híða til morguns með að
bragða á hunanginu, og þegar
móðir hans fór fram í eldliús til
að búa lil kvöldverðinn, læddist
hann með hálfum liug að glugg-
anum, tók diskinu ofan af skál-
inni og drap fingrunum í liun-
angið. Hann ællaði að eins að
bragða á þvi einu sinni, bara
einu sinni. En það var svo
sælt, að hann vissi ekki af fyr
en mikið var búið úr skálinni.
Þá roðnaði hann, lét diskinn yíir
skálina og flýtti sér burt, svo að
liún skyldi ekki freista hans aftur.
Ivvöldverðinn bragðaði hann ekki
og þegar hann var háttaður, var
honum ómögulegt að lesa bæn-
irnar sínar. Móðir lians kom
að rúminu til hans og spurði,
hvort bann hefði etið af hun-
anginu, en hann neitaði því og
sneri sér upp að þili.
Um nóttina gat hann lítið sofið
og dreymdi illa, og þess vegna
leit hann svo óánægjulega út
um morguninn.
Nokkru eftir sólaruppkomu
kom móðir barnanna inn til
þeirra og vakti þau.
Börnin klæddu sig í flýti,
borðuðu morgunverð og fóru
svo út í skóg að safna brenni.
Helga var glöð og ánægð og
söng morgunvísur. Það gladdi
hana að skoða marglitu hlómin
og sjá og lieyra til fallegu smá-
fuglanna, sem hoppuðu syngj-
andi þúfu af þúfu til að leita
sér fæðu. Hún gat ekki skilið
í því, hvernig Jón gæti verið svo
fálátur og þögull, þegar náttúran
var svona hrosandi og yndisleg.
Leið þeirra lá gegnum full-
sj)rollinn kornakur og bærðust
kornöxin fyrir morgungolunni.
Jóni heyrðist ])au vera að livísla
einhverju og l'ór að hlusta eftir
livað það væri; honum heyrðist
þau þá hvísla hvert að öðru:
»Hann hefir skrökvað, liann hefir
skrökvaðcc. — »Við skulum flýta
okkur héðancc, sagði Jón og fór
að greikka sporið; Helga vildi
eigi dragast aftur úr og hraðaði
sér því líka.
Rétt á eftir komu þau inn í
fagurgrænan skóg. Þar stóðu
trén svo alvarleg og íbyggin og
lireyfðu ofurlítið blaðkrónurnar,
og það var eins og blöðin væru
að hvísla einhverju leyndarmáli
hvert að öðru. Jón lagði hlust-
irnar við og heyrðist honum þau
þá segja: »Hann hefir skrökvað,
liann liefir skrökvaðcc. — »Við