Fanney - 01.05.1908, Blaðsíða 8

F A N N E V.
(i
|>að til jóla. Marga daga fyrir
jólin var hann sjálfur að })úa
þetta út. Hann lokaði sig þá
inni í dagstofu sinni. Enginn
mátti ganga þar um nema kon-
anhans, —allra sízthörnin hans.
Á aðfangadagskvöldið mátti heita
að alt húsið væri troðfult af börn-
um. I’á var gamli maðurinn á-
nægður. Hann var e'kki stærri
vexti en það, að liann stóð lítið
upp úr barnaþvögunni. Skallinn
á lionum Ijómaði við öll þessi
kertaljós, og munnvikið dróst enn
þá lengra út á kinnina.
()g jólatréð —! Ekkert okkar
mun nokkurn tíma gleyma því
augnabliki, þegar báðir luirðar-
vængirnir voru opnaðir og það
blasti við okkur. 'l'réð sjálft stóð
á borði og var hlaðið alls konar
ágæti. Þó komst ekki nándar-
nærri all fyrir á þvi, svo borðið
í kringuin það var líka fult.
Þar voru brúður banda telpun-
um, spriklmenn, livellbyssur,
hljóðpipur, munnhörpur, lita-
stokkar------ja, hver endist til
að telja upp öll þau leikl'öng, sem
þar voru. Og svo öll sætindin
í bréfpokunum, rúsínur, sveskj-
ur, fíkjur, brjóstsykur og allavega
súkkúlaði-myndir. ‘20—30 prúð-
búin börn borlðu undrandi aug-
um á alt þetta og biðu þess með
mikilli eftirvæntingu, hvað falla
myndi i þeirra hlut. Ambögurnar
gamla mannsins og þýzkan lians
voru cins og salt og krydd í
þessu öllu saman. Aldrei var
hann ánægður með það, hvernig
við lékum okkur. Aldrei þótti
lionum við nógu ljörug. All af
livatti bann okkur og sagði:
»Spielen sie, spielen sie, Kinderk
ogæíinlega tóksl bonum að koma
okknr í þann algleyming, að við
gleymdum bæði stund og slað,
og vöknuðum sem af sælum
draumi þegar foreldrarnir sóttu
okkur.
Þessi jólakvöld voru okkur
ógleymanleg. Við hlökkuðum
langmest til jólanna einmitl
vegna þeirra. Og það var ekki
ástæðulausl að okkur þótti vænt
Um Bebring gamla. Við elskuð-
um bann ekkert minna en for-
eldra okkar. líg er viss um, að
enginn maður heíir þá verið á
íslandi, sem jafmnörgum börn-
um þótli vænt um.
»Spilið þið, kindur«, var kær-
asta snillyrðið, sem við kunnum
eftir Behring gamla. Það ællaði
aldrei að úreldast. \'ið notuðum
það við alls konar tækifæri. Þeg-
ar eitthvað gekk fram af okkur,
notuðum við það sem upphróp-
unarorð, stundum heilsuðumst
við með því og ætíð hlógum við
að því.
Það var nægilegl verkefni fyrir
ímyndunarall okkar að hugsa
okkur það, hvernig kindurnar
litu út, þegar þær væru að spila.
Við hugsuðum okkur mórauða