Syrpa - 01.10.1915, Qupperneq 9

SYRPA II. HHFTI 1915
hefir heitiö, til dæmis: “Hinn livíti
hestur,” eða, “Hinn stóri hestur,”
eða eitthvað svipað l>ví. Og hefir
l>ví innihald miðans verið þannig:
"Hingað var eg fluttur nœr dauða cn
lífi, nóttina milli þcss 1. og 2. des-
embermánaðar, nær það góða gisti-
hús, “Hinn hviti hestur’’ brann. Er
eg þeim góðu mönnum þakklátur,
sem mér rétt hafa hjálpar-hönd, en
sérstaklega þeirri frómu kvinnu,
Madeline.
Hálfdán Arnórsson Berg”.
“Já, hetta hcfir móðurbróðir minn
skrifað," sagði Arnór á ensku, braut
saman miðann og fókk O’Brian
hann aftur.
“Móðurbróðir binn?” sagði O’Bri-
an og var auðsjáanlega meira en lít-
ið hissa. “Hefir hann, ólukku
borparinn sá, notað svefnherbergið
mitt fyrir skrifstofu, og skrifað bar
ástabróf sín?—Og er bað bá ekki,
eftir alt saman, heilagri hönd en
hans, sem skrifað hefir letrið á
veginn! En verið bið nú svo góðir,
að segja mér bý'ðingu bessara dul-
rænu rúna. — Ef til vill er betta
rammasta ástarbréf til konunnar
minnar, hennar Nóru.” Og O’Bri-
an klóraði sér ákaflega undir liök-
unni með bumalfingri vinstri liand-
ar, og horfði upp í loftið, meðan
hann sagði betta.
“Eg skal segja bór, lierra O’Brian,
livernig bessu er varið,” sagði Arnór.
“Já, gjöðu bað, vinur minn,” sagði
O’Brian; “og big skal aldrei iðra
bess.”
Og Arnór sagði honum nú sögu
sína í fám orðum, og lét hann jafn-
vel vita um aðal-innihald bréfsins.
Og gamli O’Brian hlýddi á með mik-
illi eftirtekt.
7l
“Hann móðurbróðir binn hefir
livorki verið auli né amlóði,” sagði
liann, begar Arnór hafði sagt honum
um bréfið, “en liann hefir ekki verið
írskur, bví annars hefði hann lýst
gistihúsinu og gestgjafanum.”
Við töluðum um betta fram og
aftur nokkra stund, og okkur öll-
um kom saman um bað, að fjársjóð-
ur Hálfdans væri ekki grafinn nærri
skakka húsinu, bó allar líkur væru
til bess að hann (Hálfdan)hefði átt
bar heima síðustu dagana, sem
hann lifði.
Næstu tvær eða brjár næturnar
leituðum við að vísu með mikilli
nákvæmni fyrir norðvestan skakka
vegginn árangurslaust. En öll sú
fyrirhöfn var alveg býðingarlaus,
engin merki bess að eikitré hefði
staðið bar nærri, né að bjáikahús
liefði verið á bakkanum á móti.
“Nei, bað er hún Magdaleine Yan-
da, sem ])ú verður fyrst að finna,
vinur minn,” sagði O’Brian, “bví
liún er vissulega upphaf og endir
bessa kynlegu leyndarmáls”.
En Madeleine Vanda fanst ekki
hvernig sem Arnór leitaði. Og beg-
ar fram á haustiö leið, virtist hann
vera með öllu hættur að hugsa um
betta mál. En hann sat nú oft á
eintali við O’Brían.
Eftir nýárið tók Arnór saman dót
sitt og lagði á stað suður til St. Paul
í Minnesota. Kvaðst hann mundi
dvelja bar um hríð hjá Islending,
sem liann bekti bar.
Og Edna Trent fór líka frá Winni-
peg um sama leyti. En frú Colt-
hart bóttist ekki vita, hvert hún
hefði farið, begar ég spurði hana um
bað.
Og svo liðu tímar fram.
Endir I. báttar.