Syrpa - 01.10.1915, Blaðsíða 94

156
SYRPA II HEFTI 1915
Þótt undarlegt sé, þá mættum viö
Stewart í næsta skifti líka viö miö-
degisverö, en þá sat hann á milli
mín og Mason. Þetta var alt í
gegnum Paterson. Paterscn v: r
einn úr okkar hóp, hann haföi
veriö í Ástralíu, svo árum skifti og
var nú kominn aftur, var hann með
mikiö svart skegg og peninga eins
og skít. Hann var aö segja okkur
á klúbbnum frá sauðfé sínu, eg
eld það hafi veriö um 4 hundruö
þúsund samtals. Fáum kvöldum
eftir aö hann kom þá leit hann í
um sig og sagði skyndilega: ,,Hvar
er Stewart karlinn?“
Honum féll það afar-illa aö heyra
um ástæöur hans og vildi auðvitaö
undir eins gera eitthvaö fyrir hann.
Þá sagði Mason honum frá fimm
punda seðlinum.
Patarson sagöi ekkert í stutta
stund, því næst fieipraði hann fram
úr sér: Eg held aö þiö félagar haf*
ið gert helvítis glundroða úr öllu
þessu. Það sem Stewart vill, er aö
þiö beriö viröingu fyrir honum. Sjáið
þiö það ekki ! Hann heldur aö
hann sé breyttur í ykkar augum, af
því hann hefir mist peninga sína
— aö hann sé okkur eklci samboö-
inn — og svo framvegis. Alt sem
aö er, er aö drambiö hleypur meö
hann í gönur. Það sem við eigum
að gera er að styrkja sjálfsvirðing
hans, og það veit sá sem alt veit aö
eg veit livernig eg á að fara aö því!
Eg ætla aö halda miödegisverö og
bjóöa honum !“
,,Hann kennirekki11, sagði Mason
Paterson fór aö hlægja. ,,Eg
skal veðja viö þig 50 pundum að
hann kemur — vinningnum skal
verða variö í þaríir Stewarts“.
Mason varö viö veömálinu, en
hann furðaöi sig einungis á hvernig
hægt væri aö fá Stewart til aö taka
viö vinningnum.
Jæja, hvort sem þaö var heldur
gaman hjá Paterson eöa að menn út
í nýlendunum fá hærri hugmyndir
eöa kunna betur aö meöhöndla hlut-
ina — þaö veit eg ekki, það undar-
legasta sem mér fanst viöþetta var,
aö boösbréfið hitti Stewart á utaná-
skriftinni, sem aö viö vissum síöast
um og Stewart svaraði aö hann
mundi koma. Bréfið var skrifaö
eins og gengur og gerist — herra
Paterson þætti vænt um —, og herra
Stewarttekur boöinu með þökkum,
Okkur varö öllum undarlega viö.
Við áttum að sitja hjá honum, tala
við hann, reykja með honum og
segja sögur alveg eins og ekkert
hefði ískorist. Eg var í efa, en Pat-
erson kom því einhvern veginn inn
hjá mér, að þetta mundi alt fara
vel úr garði.
Þetta var einkennilegur miðdeg-
isveröur. Viö vorum fiestir komnir
þegar Stewart kom. Honum gekk
fjandi vel — heldur fölur, en lireyk-
inn eins og Potifar. Föt hans voru
slitin, og sumstaöar næstum gatslit-
in af hreinsingum. í stundarkorn
gekk alt meö friöi og ró. Viö töl-
uöum um dýraveiöar og skotferðir,
en auövitaö minntist enginn á klúbb-
inn. Paterson sagöi okkur langa
sögu um sveitabústaöinn sinn í
Ástralíu og eg sá á Stewart aö hann
fyltist undrun af heppni gestgjafa
síns. Eitt sem viö foröuöumst aö
tala um, var kvenfólk. Viö fundum
allir á okkur aö ef aö viö mlntumst
á kvenfótk viö Stewart þá mundi
þaö auka honum áhyggjur.
Eg held aö eg hafi aldrei séö
mann boröa eins og hann. Hann