Syrpa - 01.10.1915, Síða 12

74
SYRPA II. HEFTI 1915
Henni varð einnig litið á grófgerð,
rauðlituð hárin, sem voru á strjál-
ingi um handarhökin.
Hann hafði steinþagað stundar-
korn. ■ jgfS
Enn er hann varð þess vísari að
á hann var horft, reis hann upp
brosandi, og rétti henni aðra hend-
ina: “Jæja, Magnhildur,” og fal
báðar hendur hennar í annari sinni
Hún kiptist við allra snöggvast,
en sat því næst grafkyr eins og
lamb; hún gat ekki hreyft sig, og
enga hugsun hugsað til enda. Henni
fanst sem væri liún í heljargreip-
um. Hann færði höfuðið nær og
henni fundust augun stingandi.
Svona blæ í augunum fanst henni
hún ekki hafa séð áður og hún
stökk á fætur. Iiann sat kyr; hún
leit ekki til baka, en fór að dunda
við sauma sína. Þarna stóð liún í
sömu sporunum; út úr herberginu
fór hún ekki. En litlu seinna hvarf
hann á brott.
Kenslukonan annaðist um klæðn-
að hennar daginn eftir; frúin var
þar líka og hjálpaði til, hún sagði
að sín væri ánægjan. Magnhildur
hreyfði hvorki hönd né fót. Hún
mælti ekki orð af vörum, og feldi
ekki eitt einasta tár.
í stofunni sat hún þögul og
hreyfingarlaus.
Fáeinir bændur og vinnumenn
voru komnir, er ýmist sátu eða
stóðu við eldhúsdyrnar. Dyrnar
voru í hálfa gátt og sá þar á nokkur
barnahöfuð. Eorsöngvarinn tók
að undirbúa sönginn, og rétt á eftir
kom presturinn.
Magnhildur leit ekki á brúðgum-
ann. Presturinn lék á viðkvæm-
ustu strengina; frúin grét, og kenslu-
konan líka; en kuldi Magnhildar
fór í gegnum hann og þær.
Ræðan var stutt og almenns efnis.
Því næst hamingjuóskirnar, og á
sftir þeim kveljandi þögn. Jafnvel
söðlasmiðurinn brosti ekki lengur.
Máltíðin kom eins og frelsandi
gnaðarboðskapur!
Undir borðum reyndi prestur að
mæia fyrir minni brúðhjónanna.
“Kæra Magnhildur! Eg vona að
þú liafir ekkert sérstakt á móti okk-
ur.” Lengra náði ræðan ekki, þvl
svo ákafan grát setti að Magnhildi
að bæði frúin, kenslukonan, og
jafnvcl j)resturinn líka, fengu eigi
varist tárum. Og allt fór út um
þúfur um stund. Að lokum náði
presturinn sér dálítið og mælti:—
“Hugsaðu um okkur, barn!” En
aftur byrjaði gráthviðan og enginn
drakk brúðhjóna-skálina. Hvernig
jjcssu öllu í raun og veru var farið,
gat enginn gert sér fullkomna grein
fyrir, nema ef til vill sjálfur brúð-
guminn—Hann þagði eins og steinn.
Meðan verið var að borða ábæt-
irinn, kom vinnustúlka inn og hvísl-
aði nokkrum orðum að brúðurinni.
Það var Rannveig, sem komin var til
þess að kveðja, hún hafði beðið úti
síðan að borðhaldið hófst. Magn-
hildur gekk til dyra. Rannveig
stóð þar hríðskjálfandi; liún sagð-
ist ekki hafa viljað þvælast fyrir
fólkinu með því að fara inn. Hún
starði á brúðarkjólinn, og henni
þótti liann aðdáanlega fallegur, hún
tók af sér vetlingana, og strauk
um kjólinn með beru liand-
arbakinu. “Já, hann er nógu ríkur”
sagði liún; “en jafnvel þótt hann
hofði gefið mér silfurskikkju, mundi
eg ekki hafa....” og hún bætti við