Syrpa - 01.10.1915, Side 14

76
SYRPA II. HliFTI 1915
fljót þau liöfðu veriö aö aka tvær
síðustu mílurnar.
Hann hjálpaði henni ofan af
sleðanum og fylgdi henni inn í veit-
ingaskálann, en fór samstundis út
til þess að koma hestinum fyrir.
Inni í veitingastofunni sat heldri
kona og vermdi sig við arininn.
Hringin í kring á bekkjunum láu
ferðaföt liennar, úr svo fallegu og
vönduðu efni að Magnhildur varð
forvitin og gat ekki látið vera að
skoða þau. Og fötin sem konan
var í, höfðu hvað snið og frágang
álirærði, lík áhrif á Magnhildi, og
dýr í nátturufræðinni, frá annari
lieimsálfu. Andlitið bar á sér öll
einkenni æskunnar og út frá því
stafaði óumræðileg rósemd og blíða.
Hárið var ljósgult, augun draum-
kend, nefið ofurlítið íbjúgt. Hárið
var undið upp í hnakkanum á allt
annan liátt en Magnhildur hafði
áður vanist.
Ungur maður, fremur grannvax-
inn, gekk um gólíið fram og aftur.
Perðastígvélin hans stóðu nálægt
ofninum, en nú var liann á fallegum
saffíans skóm, fóðruðum með hvítu
skinni. Hreyfingarnar voru léttar
og snyrtimannlegar.
“Er þetta unga konan hans Skarl-
ie?” spurði veitingakonan, sem var
nokkuð við aldur, og flutti stól út
að ofninum og bauð Magnhildi sæti.
En áður en Magnhildur gafst tæki-
færi á að svara, kom Skarlie inn úr
dyiunum mcð hitt og þetta dót
utan af sleðanum. Sköllótt höfuð-
ið, sem gægðist upp undan loðtrefl.
inum og hreindýrsskórnir, sem
huldu fæturnar eins og gildar við-
arrætur, drógu mjög að sér atliygli
kvenfólksins. — “Er þetta konan
þín?” endurtók húsfreyja um leið
og hún snéri sér að Skarlie—“Já,
það er konan mín” sagði hann
kankvíslega og lialtraði inn eftir
gólfinu.
Ungi maðurinn veitti Magnhildi
nákvæma athygii. Ilún fann að
hún stokkroðnaði í hvert skifti, er
hann leit á liana. Það var eitthvað
alveg nýtt, sem braust um í sálu
hennar. Gat þaö verið hann? Og
nú leit unga konan á hana líka.
Konan bauð Magnhildi að setja
sig nær ofninum, en hún sat kyr á
bekk út í horninu, þar sem rökkið
var mest.
Klukkan var rúmlega 10 þegar
þau komu á Eyrina, og öll ljós voru
slokkin, jafnvcl líka í húsi því, er
þau staönæmdust viö. Gömul kona,
sem vaknaði við hljóminn af aktýgj-
abjöllunum kom fram, opnaði dyrn-
ar og leit út, snéri því næst inn
aftur og kveikti. Hún hitti Magn-
hildi í ganginum, bar ljósið upp að
henni og sagði loks:—“Þú skalt vera
velkomin!” Sterkur söðlasmíða
þefur fylti gangveginn, því bæði
vinnustofan og búðin voru til
vinstri handar. Þessi andstyggilega
lykt, gerði það að verkum að Magn-
hildi varð ógreitt um svarið. Þær
gengu inn í herbergi hægra megin
í liúsinu. Magnhildur tíndi af sér
utanyfirfötin; henni lá við köfnun.
Hún var ekki fyr búin að jafna sig,
er hún, án þess að líta í kringum
sig, eða gefa gætur konunni, sem
stóð að baki hennar og starði á
hana, opnaði herbergsdyr, sem liún
hafði undireins veitt eftirtekt, þegar
liún kom inn í húsið. Hún brá
fyrst upp Ijósinu, og leit inn. Eór
því næst sjálf inn og læsti dyrunum
á eftir sér. Gamla konan lieyrði
jafnskjótt þrusk í herberginu, og
að eitt rúmanna var fært til.