Syrpa - 01.10.1915, Qupperneq 15

SYRPA II. HEFTI 1915
77
Rétt á oftir kom Magnhildur út
úr hcrberginu mcð ijósið í hendinni.
Dökkur roði hvíldi á andlitinu, og
djúp alvara iýsti sér í svipnum.
Hiin sagði gömlu konunni, aö
hún ]>yrfti hcnnar ckki með að svo
stöddu.
Söðlasmiðurinn kom ckki inn
fyr en löngu seinna; liann liafði
liurft að koma fyrir hestinum, sem
hann hafði leigt til ferðarinnar.
Ljósið stóð á stofuborðinu.--
Allt var hljótt.---
IV.
Tvö ár voru liðin frá Jie.ssu eftir-
minnilega kvcldi, og jafnvcl nokkuð
á liið þriðja.
Magnhildur var orðin eins vön við
þetta nýja líf, eins og liún liafði ver-
ið viö liið gamla.
Presturinn kom til hennar þrisv-
ar eða fjórum sinnum á ári, og þá
svaf hann í herberginu yfir vinnu-
stofunni, þar sem Skarlie sjálfur var
vanur að sofa, þegar hann var
hcima. Á daginn var liann oftast
lijá kaftcininum, tollþjóninum eða
lénsmanninum. Þessir dagar voru
nefndir einskonar prestahátíð.
Menn tefldu skák á daginn, en að
kveldinu var setið við spil. Prúin
sjálf og ungfrúrnar liöfðu líka kom-
ið þangað nokkrum sinnum. En í
umhverfinu sjálfu, kyntist Magn-
iiildur varla nokkurri sál!
Skarlie og hún höföu einusinni
íarið til Björgvinjar, en livað liafði
skéð og ekki skéö á þeirri för, vissi
enginn nenia þau-----en þau fóru
enga aðra ferö, livorki til Bjargvinj-
ar né annað.
Skarlie var oftastnœr cinhvorstaö-
ar á burt frá heimilinu. Hann var
viðriðinn ýmiskonar gróðafyrirtæki,
handverkið var liann að mestu
hættur við; þó hafði hann ennþá
sölubúö.
Nokku eftir að Magnhildur kom
til síns nýja heimilis, hafði skóla-
nefndin—ef til viil fyrir milligöngu
Skarlies,—hvatt hana tii þess að
gangast fyrir stofnun húsmæðra-
skóla. Hún kendi nú eina eða tvær
stundir á dag í alþýðuskólanum,
og þar að auki veitti hún tilsögn
fullorðnum stúikum heima. En
nokkuð af dcginum fór í smágöng-
ur, söng og sauma.Hún var því nær
hætt að lesa. 3>að fékk henni oft
leiðinda.
Rannvcig hafði komið á Eyrina
litlu seinna, og vann eins og hestur
til þess að draga saman peninga,
svo að hún gæti sem fyrst keypt
farbréf til Ameríku. Hún sagðist
ekki lcngur kæra sig um að flækjast
á miili fólks eins og hálfgerð horn-
reka.
Magnhildur tók á móti peningum
Rannveigar og geymdi þá. Hún
var liálfhrædd viö livaö þeir uxu
fljótt—um þaö hafði hún auðvitað
sínar eigin iiugmyndir.
Farbréfið var þegar keypt.
Magnhildur átti nú að vera ein.
Alein!
í liuga hcnnar skaut upp ýmsum
undramyndum, svo sem um það,
hvað það væri undarlegt að förin
yfir hafið—éf til vill til hins göfuga
og luia—yrði sumum svo ótrúlega
greiöfær; en öðrum sýndust jafnan
öil sund lokuö.—
Morguninn eftir—eftir langa and-
vökunótt — gekk hún samkvæmt
venju sinni niður aö bryggjusporð-
inum, til þess að liorfa á gufuskipið
koma; hún sá venjulega tölu af