Syrpa - 01.10.1915, Qupperneq 17

SYRPA II. HEFTI 1915
79
myndin allt í einu leysast sundur,—
verða lifandi—hver dráttur og jafn-
vel hver skuggi fá líf.
Svo var hún hljóð og svo hljótt
umhverfis liana, að vel hefði hún
getað heyrt sólskríkju—kliðinn yfir
á landi nágrannanna, cða jafnvel
cnn lcngra á burt. Iiún var ánægð
og beið!
En í gcgnum ánœgjuhugsanirnar
braust fram spurningin: “Er nú
víst að Skarlie sé ánægður með það
sem þú hefir gert?” Nýji legubekk-
urinn gæti skemst og jafnvel nýja
rúmið líka? Maðurinn væri mjög
veiklulegur og ekki gott að vita
livað.—Hún rcis upp úr sætinu, tók
pcnna, blek og pappír og skrifaði
Skarlie fyrsta sinni á æfinni.
Það leið klukkutími þangað til
að hún var búin með bréfið, og það
var á þessa leið:
“Eg hofi leigt herbergið yfir dag-
stofunni og svefnherbergið líka,
veiklulegum manni, sem leikur á
slaghörpu. Þér hefi eg ætlað að
scmja um borgunina.
Eg hefi látið flytja upp á loft
nýja lcgubekkinn; og fjaðrasæng.
Hann þarfnast góðrar aðbúðar.—
Ef til vill var þetta ekki rétt gert
af mér.
Magnhildur.”
Hún hafði strykað út orðin:
“Nú gefst mér tækifæri til þess að
hlusta á söngsnild.”
Hún hafði verið í vandræðum
með kveðjuorðin; þessvegna hafði
liún þau engin.
“Þín eiginkona,” liafði hún skrif-
að undir bréfið, en strykað það út
líka.
Þannig hreinskrifaði hún bréíið
og sendi þaö burt.
Við þaö létti henni nokkuð.
Aftur tók liún sér sæti, kyrlát,
þögul og bcið.
Nú vissi hún að honum var bor-
inn miödegisverðurinn, hún reyndi
sjálf að borða ofurlítið, og sofnaði
stundarkorn; hún hafði legið and-
vaka því nær alla nóttina á undan.
Hún vaknaði; ekki var hann enn
tokinn að knýja slaghörpuna; hún
fest blund á ný, og dreymdi að
búið væri að leggja brú á milli
fjallatindanna. Henni fanst með
sjálfri sér, að það væri þó f raun og
veru ckki annað en litmyndin af
Köinarbrúnni, sem héngi í svefn-
herberginu licnnar. En livað um
það, ])arna þandist brúin frá fjalli
til fjalls, um dalinn þveran.
Því lengur sem hún starði á
brúna, þess smágjörvari fanst henni
hún verða, og litskrúðið fjölbreytt-
ara, og sjá! hún var öll saman ger
af rcgnbogaþráðum og varpaði frá
sér geisium hnjúkanna á milli.
En yfir miðja þessa brú, lá önnur
þverbrú, og báðar tóku þær að
hreyfast, eins og eftir tvískiftum
stighraða, og dalurinn varð smám-
saman að töfrandi geisla hafi, með
undursamlegri litblöndun; — en
brýrnar voru horfnar í einu vct-
fangi og fjöllin líka; en litirnir
dreifðust og dóu í fjarska. Hún
varð hrædd við hina takmarka-
lausu víðáttu og vaknaði..........
Yfir liöfði liennar var loftið þrung-
ið af tónum. Umhverfis húsið stóð
fjöldi fólks, þögull og hlustandi, og
starði upp í loftið.
Hún hreyfði hvorki legg né lið.
Tónarnir fyltu húsið, fagrir og
fullkomnir, það var bjartur yndis-
blær í leik hans.
Ilún sat hlustandi, þangað til að