Syrpa - 01.10.1915, Side 19

SYRPA II. HEFTI 1915
hjá sér, til Ress að byrja á námí í
Rá átt.
Hljóðfærasnild hans og návist var
henni allt!
Hugsunarlíf herinar hækkaði og
liroskaðist dag frá degi. Yöku-
draumarnir höfðu verið nokkurs-
konar undirbúningsskóli. Nú fann
hún að bað var sönglistin, sem öll
hennar eftirlangan stefndi að. Iiún
gat ekki gert sér Ijósa grein fyrir því,
að það var þó aðallega liin göfug-
mannlcga framkoma þessa manns;
sem jafnvel varð ennþá meira lað-
andi, vegna lasleikans, er kveykti
í henni nýtt líf, nýja sælukend og
nýjan liugsanaþrótt.
En bróðurhlutann af allri þcirri
ánægju, er hún naut við samveru
hans, þakkaði hún þó hljóðfæra-
snildinni.
Á skólanum fékk hún nýja sam-
hygð með ýmsu, sem hún áður
iiafði enga eftirtekt veitt; jafnvel
nú gaf hún sig á tal við sjómanns-
konuna, sem liélt hreinu húsi henn-
ar. Iiún breyttist með hvcrjum
deginum. Henni fanst liún vcrða
gljúpari í lund, en hún hafði áður
verið. Bækurnar, sem liún liafði
lesið á prestsetrinu, stóðu henni lif-
andi fyrir hugskotsjónum.
Mannlífsmyndir, sem hún þá hafði
ekkert hugsað uin, birtust henni nú
íklæddar holdi og blóði. Atburðir
úr lestri og lífi, svifu framhjá llkt og
ský, en liðuðust sundur jafnliarðan
og skildu eftir myndina í endur-
minningunni.
Hún vaknaði eins og austurlanda
mær, innilokuð, við söng fyrir utan
gluggann, og skyndisýn af fallegum
fjaðrahatti.
81
V.
Þegar Magnhildur morgun einn,
gekk smáraulandi inn í stofuna, til
þess að opna gluggann; kom hún
auga á konu nokkra, er stóð við
opin glugga hinumegin götunnar.
Ilúsið var fremur lágt, og átti það
embættismaður, sem fluttur var á
brott. Yafningsviður fléttaðist um
húshliðina, alla ieið upp fyrir glugg-
ana, og konan ýtti varlega nokkrum
greinum til hliðar. Um höfuð og
liáls hennar léku dökkbrúnir lokk-
ar. Áugun leiftruðu, ennið var
lágt en nokkuð breitt, augabrýrnar
æði loðnar og bogadregnar, nefið
sterklegt, munnurinn fagur, og liáls-
inn svo hvítur og fallegur, að Magn-
hildur gat ekki annað en veitt
henni eftirtekt. Kjólermarnar, sem
voru lausar að ofanverðu, höfðu
fallið fram á liöndur, á meðan hún
liafði verið að greiða hárið, svo
handleggirnir sáust berir. Magn-
hildi varð starsýnt á konuna.
Og þegar konan sá hana, kinkaði
hún vingjarnlega kolli til hennar
og brosti. Magnhildur varð í vand-
ræðum, og flýttu sér burt.
Á sömu svipstundu kom barn til
konunnar, laut hún niður að því og
kysti það á vangann. Barnið hafði
hrokkið hár, ljóst að lit, það var
ckki líkt móður sinni, cn þó nokk-
uö. Háralitúrinn gerði mestan
mismuninn. Barnið klifraði upp á
stól og lcit út um gluggann. Móð-'
irin tók aftur að laga á sér hárið, og
horfði undrunaraugum á eftir Magn
hildi. Magnhildur lét á sig liatt-
inn, hún þurfti að fara á skólann.
l’illit konunnar varð þess valdandi,-
að hún fór aö húsbaki, og kom
sömu leið rúmri klukkustund síðai-.
Iiann lék á slagliörpuna.