Syrpa - 01.10.1915, Qupperneq 21

SYRPA II. HEFTI 1915
83
“Hún cr upp á loftinu,” svaraSi
Magnhildur; og svo undarlega varð
henni við ldjóminn af rödd sinni,
og cfni orðanna, að hún fann að
gráturinn var í aðsígi, og leit undan
um leið. Barnið hafði lokað dyrun.
um.
Henni gafst ekki tækifæri á að
átta sig á því, hvað fyrir hafði kom-
ið, Ijví barnið kom samstundis inn
til hennar: “Mamma er að koma;
mér var sagt að fara inn til þín.
Af liverju ertu að gráta?” En hún
var ekki að gráta. Hún svaraði
barninu engu.
“Þarna kcmur mamma.”
Og Magnhildur heyrði til hennar i
stiganum. Hún fór inn í svefnher-
bergið. Hún heyrði að móðirin og
barriið skiftust á orðum niðri i
stofunni, og því næst sér til ótta og
unclrunár, að gripið var í handtak-
ið á svefnlieibergisdyrunum, frúin
kom inn.
3?að var ckki lifandi vitund af
samvizkubiti í svipnum, úr augun-
um skein heill og hamingja. En er
liún leit á Magnhildi, skifti hún lit.
urn og lcit liálf vandræðalega niður
fyrir sig. Hún fór feti nær; lagði
aðra hendina á öxl Magnhildar,
en vafði hinni um mittið. Magn-
hildur gat ekki annað en litið upp;
og sá hún þá að óttablandið bros,
lék um varir frúarinnar. En brosið
var um leið svo þýtt og aðlaðandi,
að það eins og seiddi hana að henni.
Anganin, sem fylgdi lienni alltaf, og
skrjáfið í silkikjólnum, sem líktist
hvíslandi laufþyt og sterklegt, öldu-
bifandi brjóstið; heillaði hana ó-
sjálfrátt. Andardrátturinn var eins
djúpur og óhamingja heillar æfi!
Aftur varð allt hljótt, og svo hvísl-
aði hún: “Við skulum koma.”
Hún gekk á undan og hélt í hönd
Magnhildar.
Magnhildur var enn barn f reynsl-
unni. Þvert á móti tilfinningum
sínum og vilja, var hún nú komin
inn í lága, fallega húsið, sem frúin
bjó í, og stóð þar fyrir framan marg-
ar opnar kistur og stóran fataskáp.
Erúin leitaði í einni af kistunum
og tók þaðan upp hvfta svuntu með
knipplingum. “Þessi fer þér betur
en sú, sem þú ert með, því hún fer
blátt áfram illa.” Hún knýtti bönd.
unum um mitti hennar.
Magnhildur fann að hún fór vel
við rauða kjólinn.
"En hvernig er með hárið á þér?
Þú ert nokkuð toginleit—og þesái
meðferð á hárinu? Nei—” og áður
en Magnhildur fékk viðkomið nokk-
urri mótspyrnu, var henni þrýst
niður á stól. “Nú ætla eg—!” Prú-
in tók að losa um hárið. Magnhild-
ur stóð á fætur kafrjóð og ótta sleg-
in, og ætlaði að reyna að segja eitt-
hvað enn frúin sagði. “Ekki alveg.”
Það var líkast því sem takmarka-
laus, órjúfanlegur vilji streymdi út
frá hverju orði frúarinnar, hand-
leggjunum og jafnvel hverjum fingri
—Ilárið var þegar lcyst sundur,
greitt og lagað, og síðan undið upp
í hnakkann í fagurmyndaðan hnút.
“Líttu á!” Og henni var sýnt i
spegilinn.
Allt þetta jók svo mjög á undrun
Magnhildar, að hún þvi nær
glcymdi sjálfri sér, og speglinum
líka, sem haldið var uppi fyrir
framan hana. Hin tignarlega kona
andspænis henni, anganin kynlega,
og barnið við skaut hennar, sem
sagði með alvarlegu augunum: “Nú
ertu falleg!” töfraði hana.
Og hann, sem stóð við gluggann.