Syrpa - 01.10.1915, Síða 107

SYRPA III. HEFTI 1915
169
orSSi aS hálfdrepa sig á þrældóms vinnu á námsárunum; en þrátt
fyrir þetta hafói hann ekki gefist upp, og nú var hann kominn
svona langt áleiSis. Ef hann tapaSi kosningunni í dag var gæfa
hans í veSi, því ung stúlka í bygóinni hans liafSi heitiS honum
eiginorði, aSeins með því skilyrSi aó hann yrói prestur. Og nú
var stúlkan stödd í kirkjunni; hafSi hún brotist fótgangandi yfir
fjallgaróinn til þess aS hlusta á ræSuna og heyra úrslitin. Var
hún ekki síSur milli vonar og ótta en hann sjálfur.
En Söfren ívarson treysti því aS hann þekti hjörSina, sem
hann átti aS prédika fyrir. Hann vissi hvaSa tökum hann átti aó
taka á bændunum, og hann talaói þeirra mál. Keppinautar hans
voru uppdubbaSir stórbæjamenn og litu stórt á sig sökum kunn-
áttu sinnar. ÞaS sem þeir töluSu viS alþýóuna fór flest ýmist
fyrir ofan garS eSa neSan. Þeir treystu mest á fín og dýr klæói,
ættgöfgi og peninga — og ekki sízt á lærdóm sinn í Kaupmanna-
höfn; en norsku bændurnir gáfu þess konar gáfum lítinn gaum.
Söfren var auSvitaó látinn prédika síSast, hinir voru báSir virtir
meira. En Söfren vissi þaS aftur á móti aS rúsínan kemur venju-
lega seinast.
Fyrsti umsækjandinn kom út úr grátuliliSinu; honum varS
fótaskortur þegar hann fór yfir þrepsköldinn, og þótti þaS fremur
ófarar merki. Svo steig hann í stólinn og stamaSi mjög og vafSist
tunga um tönn í meira lagi. Hann tók sér fyrir umræSuefni:
,,Adam og Eva í Paradís". Keppinautar hans hlustuSu á hann
meS mestu athygli. RæSa hans var á þessa leiS:
,,Það er afaráríóandi og guSi þóknanlegt og göfgar manninn
óumræSilega, veitir honum blessun og náS aS hann skoSi sem oft-
ast í huga sér sköpun sína og gjafir guSs. AS hann íhugi þaS vak-
inn og sofinn til hvers drottinn hefir skapaS hann. Slík hugsun
beygir manninn niSur i duftiS frammi fyrir augliti hins almáttuga
og lætur hann kannast viS vanmátt sinn og syndir sínar. Sköpun
mannsins í paradís var kóróna alls sköpunarverksins. ÞaS yfir-
gengur allan skilning að guS skyldi auðsýna oss þá náS aS skapa
oss í sinni mynd. En þótt vér séum þannig í guSslíking gerSir og
hann hafi meS því veitt oss óendanlega yfirburSi yfir dýr jarSar-
innar þá megum vér ekki ofmetnast né miklast fyrir þá sök. Þaó
verSum vér aS hafa hugfast. Þvert á móti eigum vér aS fórna
sjálfum oss í lítillæti og auSmýkt og beygja oss í öllu fyrir vilja
hans og boSum; því hann er alt, en vér ekkert, ef vér ekki berum
þetta í huga þá væri oss vanvirSa aS vera í guðsmynd skapaSir