Syrpa - 01.10.1915, Qupperneq 128

190
SYRPA III. HEFTI 1915
Frá þeim tímum stafar það, a'ð
rauða hárið heflr verið skoðað, sem
nokkurskonar höfðingja einkenni.
Efnablöndun blóðsins er það
sem freknunum veldur, svo sem of
mikið af járni, o.s.frv.
Háralitnum veldur efni nokkurt,
sem “melanin” heitir, og liggur falið
1 hársverðinum.
Rautt hár er arfgengt.
Mjög sjaldgæft er það að rauð-
hærðúr maður og rauðhærð stúlka
leggist á hugi. Vísindamaður einn,
segist ekki hafa fundið fleiri en tvö
slík tilfelli, af mörgum þúsundum.
Séu hvorutveggji hjónanna rauð-
hærð, eru öll börnin það oftast nær
iíka. Títt er það og að hjón, seni
eru brún að háralit, eignist rauð-
hærð börn, en þá sækja þau líka
Jitinn aftur í ættina.
Hr. Girouard segir að rauða hárið
sé enn í dag, talið bera vitni um
hverskonar höfðingsskap og mann-
virðingar, og jafnvel um fegurð.
En það telur hann stafa frá þeim
tímum, er valdamenn og aðrir stór-
höfðingjar f Normandi, Norður-
löndum og Skotlandi, voru rauðir
á hár.
Eru hermannahjónabönd
skynsamleg ?
“Er það skynsamlegt að giftast lier-
mönnum?" spyrja menn og konuráþess-
um tímum.
Sumir halda ef til vill, aö þetta sé
málefni, sem engin ástæða sé til að ræða,
nema aðeins fyrir þá, sem um það séu að
hugsa að ganga í þesskonar hjónaböud.
En það er misskilningur. Vér höfum
heimild og jafnvel skyldur til þess að
fjalla um öll mál undir sólunni og ræða
þau opinberlega, ef þau aðeins eru ekki
á móti heillastefnu þjóðarinnar11, segir
ensk liefðarkona hér í borginni, sem
þetta er haft eftir.
„Hvernig geðjast þér að hermanna-
hjónabandi ?“ spurði eg unga vinstúlku
mína á 20. afmælisdegi hennar. „Eg
held að margar slúlkur séu viljugar að
giftast hcrmönnum, sem þær að eins hafa
þekt örskamma stund, til þess að geta
sagt: „Maðurinn minn er kominn í stríð-
ið“, svaraði hún. „Eg sé ekkert unnið
við það að leggja út í þá hættu að verða
máske ckkja það sem eftir er æflnnar —
t. d. frá tvítugs aldri. Láttu koerastann
þinn fara í stríðið ef hann er áfram úm
að vinna sér frægð og sigra óvinina, og
lofaðu lionum því að þú skulir bíða eftir
honum. Eg er stundum að reyna að
hugsa mér hvað eg mundi gera ef cg væri
trúlofuð og unnustinn minn væri her-
maður. Svo kæmi hanu ef til vill aftur
eftir svo sem tvö ár, særður og örkuml-
aður og ófær til að vinna sér brauð. Þú
mátt fella yfir mér eins liarðan dóm og
þér sýnist fyrir tilfinningaleysi, sem lýsi
sér í því að eg láti mér þetta koma til
hugar; en sannleikurinn er sá, að eg cr
aðeins að rannsaka mína eigin sál".
Næst valdi eg staöfasta konu, 50 ára
gamla, sem á börn og barnabörn og marg-
lærð í skóla reynslúnnar. „Mér geðjast
ekki að hermanna hjónaböndum", svar-
aði hún. „Tilgangurinn með hjónabandi
á að vera sá, að mynda nýtt heimili
og nýtt hcimilisfólk. Og það þarf tvent
til þess að mynda lieimiii; einn maður
eða ein kona getur það ekki. Setjum
sem svo að barn fæðist. sem afleiðing af
hermannahjónabandi og faðirinn gefur
líf sitt f_yrir ættjörðina; hvílíkir voða-
erfiðleikar væru það sem konan og barn-
ið yrðu að ganga í gegn um. Eg álít að
stúlka, sem giftist hermanni, drýgi al-
varlega yfirsjón; hún ætti að bíða þaugað
til hann kæmi aftur úr stríðinu".
Maður, sem hafði einnig mörg reynslu-
ár að baki sér, leit öðruvísi á málið.
Hann hafði kvænst á meðan liann var
við heræfingar hér: „Eg er yfir þrítugt",
sagði liann. „Öll þau 10 ár, sem eg hefi
átt lieima í Vestur-Canada, hefi eg verið