Nýjar kvöldvökur - 01.01.1910, Blaðsíða 5

GULLFARARNIR.
3
foringinn höstulega og kipti í handlegg hon-
um.
Pepe lirökk upp af værum blundi. «Já, herra
foringi,« sagði hanri geispandi og rölti á brott.
«Slíkir piltar eru ekki á hverju strái — al-
veg rétti maðurinn til þess að vera á strand-
verði í nótt,« sagði foringinn, og neri ánægju-
lega hendurnar.
La Ensenada, víkin, sem Pepe var trúað
fyrir að hafa gætur á um nóttina, skarst þar
inn á milli klappanna, og bar svo lítið á henni,
að hún virtist eins og vera sköpuð handa vöru-
sniyglum, og var því alls ekki hættulaust að
hafa þar varðgæzlu á hendi. Næturþokan
læddist þar líka upp að haustinu og skygði
fyrir sjónina og deyfði röddina, sem kynni að
þurfa að kalla á hjálp þaðan.
Engum hafði dottið í hug að maður sá, er
kom þangað skálmandi og gekk rösklega á
varðstöð sína, væri sami maður, sem annars
var vanur að slettast til í spori og hengslast
áfram þegar aðrir sáu til. Nú sindruðu augu
hans í myrkrinu, eins og hann ætlaði að grand-
skoða alla leyndardóma þess. Klukkan var
orðin tíu.
Pað var kalt úti — enginn hávaði heyrð-
ist frá þorpinu. Hægfara marargjálfrið þar við
björgin var það eina, sem rauf þögnina. Eng-
in stjarna sást á lofti.
Pepe lýsti í kringum sig með Ijósberanum,
og sá að hann var þar aleinn; svo lét hann frá .
sér Ijósið á klöpp, og' sneri Ijósberanum þann-
ig, að birtuna bar á kleifina, sem lá ofan að
þorpinu, og vegurinn var eftir. Svo gekk hann
fáein skref fram, vafði um sig kápu sinni og
lagðist þannig niður, að hann sá bæði yf-
ir víkina og kleifina.
«Jú, foringi, yður þykir það miklu skifta
að eg sofni,» tautaði hann, < eg sé það full-
vel á miðanum, sem eg fann..............Jæja
þá . . . .«
Að stundarkorni liðnu marraði í sandinum
í klifinu og maður læddist fram í ljósbirtuna.
Pað var Don Lúkas Despiertó.
«Pepe!« kallaði hann í hálfum hljóðum.
Pepe bærði ekki á sér.
»PepeD kallaði hann aftur nokkru hærra.
Strandvörðurinn þagði sem áður.
Foringinn læddist svo burtu og hvarf.
Pepe lá enn litla stund. Svo spratt hann
upp, teygði úr sér og hvesti augun út á
sjóinn.
Tunglið var nýkomið upp og óð í skýjum.
Ekkert kvikt sást úti á sjónum; hann glóði í
tunglsljósinu eins og bráðið silfur, en var svo
eins og svört, endalaus hella þar fyrir utan.
Hann þreyttist við að stara svona Iengi, og
lét aftur augun og lagðist niður, og hlustaði
nú vandlega. Að svo sem hálfri klukkustund
liðinni heyrðihann daufan ókyrleika úti á sjónum;
færðist hann smásaman nær, og varð glögg-
vari. Petta var áraglamm, og fór nú Pepe að
sjá dökkvan díl úti við sjóndeildarhringinn,
og fór hann smástækkandi.
Svo sá hann að þetta var bátur. Hann
grúfði sig niður til þess að þeir, sem í
bátnum voru, sæju sig ekki, þegar þeir kæmu
nær. »Látið alveg eins og þið séuð heima
hjá ykkur!« nöldraði hann. Svo skrjáfaði í
fjörugrjótinu, þegar báturinn kendi grunns.
«Og ekki svo mikið sem einn vörubögg-
ull,« tautaði Pepe undrandi, »það var þó
undarlegt.«
Prír menn voru í bátnum; tveir þeirra stigu
þegar á land, og læddust fram með sjónum
fyrir neðan strandvörðinn, og hafði hann auga
á hverri hreifingu þeirra.
Hann sá að þeir voru klæddir sjóræningja-
búningi, og heyrði annan þeirra segja, um leið
og hann mundaði breiðan katalónskan hnít:
»Ef einhver verður á vegi okkar, rek eg
hann óðara í gegn.« «Og vertu óhræddur,«
svaraði hinn; »hann liefir lofað okkur því
statt og stöðugt að vörðurinn skyldi sofa.«
»Pað er nú sama«, svaraði hinn; »mæti eg
einhverjum, skal hann samt sofna til fulls;