Nýjar kvöldvökur - 01.01.1910, Qupperneq 7

GULLFARARNIR. 5
II. KAPÍTULI.
Greifafriiin af Medíana.
Um sama leyti og þetta gerðist niðri við
sjóinn, var greifafrúin af Mediana kominn inn
í herbergi sitt. Rað var stórt og skuggalegt,
og bar lampinn daufa glætu út um herbergið.
Tveir stórir gluggar vissu út að gluggsvölum,
sem voru þar úti fyrir, nálægt fimm álna hátt
frá jörðu; náðu gluggarnir alt niður að gólfi.
Hún horfði ýmist út í gluggana og himinsort-
ann eða þá á barnið sitt, sem svaf þar í vögg-
unni.
Hún hafði svo sem þrjá um tvítugt og
var sorgarbúin, og bar því enn meira á því,
hvað hún var föl útlits. Hún starði áhyggju-
full á barnið, eins og hún vildi lesa forlög þess
út úr því þarna, þar sem það svaf; svo beygði
hún sig niður að drengnum og kysti hann á
ennið.
Svo tók hún lampann og gekk út að
glugganum og settist þar. Rá heyrði hún alt
í einu lúðurblástur í fjarska. Henni brá, því
það var á óvenjulegum tíma dags, og ætlaði
hún að hlaupa í bjölluna og hririgja á þjóna-
lið sitt, en hætti við, til þess að ónáða ekki
barnið. Svo Ieið stund, þangað til hún heyrði
þrusk við svalirnar, og áður en húngat nokk-
uð áttað sig, var svalaglugganum hrundið upp>
kaldur vindgustur fór inn í herbergið og slökti
á lampanum, og inn um gluggann vatt sér
maður, og stóð í einum svip frammi fyrir
greifafrúnni.
Þó að reiðarslagi hefði lostið niður við
fæturhennar, hefði henni ekki getað orðið verra
við, því hún sá þegar að maðurinn, sem brot-
izt hafði inn á hana, var Dou Antoníó, bróð-
ir mannsins hennar sálaða. Hún hafði einu
sinni verið ætluð þessum manni, en kjörið held-
ur hinn eldra, og hafði hún svo ekkert heyrt
af honum síðan. Það höfðu meira að segja
flogið fyrir fregnir um, að hann væri dauður,
þótt aldrei fengist sönnur fyrir því.
Henni varð því heldur en ekki bilt við,
er hún þekti hann og sá, hvað hann var í-
skyggilegur á svip, en þó bjóst hún ekki við
neinu verulega illu af honum. En það kom
annað upp.
«Hreifið yður ekki — kallið ekki á hjálp,
svo framarlega sem þér elskið þetta barn,«
sagði Don Antonió og benti á vöggu litla Fa-
bíans. Hann sagði þetta með slíkri harð-
neskju og hatri að greifafrúin stóð agndófa og
og kom engu orði upp. Hún fann að hið
umliðna þýddi ekkert fyrir þenna mann, og
hún og barnið hennar var í hættu. Þó reyndi
hún að átta sig og sagði með stiltri rödd:
»Hver eruð þér, sem brjótist hér inn á
mig sem þjófur á nóttu? Er það sonarlegt að
koma svona heim til feðraheimkynna sinna, eða
er Don Antoníó að eins óbrotinn glæpamaður,
sem þarf að forðast dagsbirtuna?«
«Hægan,« svaraði hann glottandi, »þess
verður ekki langt að bíða, að eg flyt í þessa
höll, svo sem vera ber, um bjartan dag, og
þegnar mínir æpa mér fagnaðaróp. En nú á
það betur við fyrirætlanir mínar að koma sem
þjófur á nóttu.«
»Hvað viljið þér þá?« sagði greifafrúin
kvíðalega.
«Hvað? Skiljið þér það ekki?« svaraði
Antoníó svo kuldalega, að auðfundið var að
hann bjó yfir meira en illu; «grunar yður það
ekki, að eg er kominn til þess að gera mig
að greifa af Mediana?*
Nú var hún ekki lengur í vafa um, hvert
erindi hans var. Hún stökk að vöggunni til
þess að vernda barnið, en Antoníó hijóp á
milli hennar og vöggunnar, og leit kuldalega
til hennar. Hún stirðnaði upp af ósegjanlegri
angist.
»Náð — náð fyrir hann,« æpti hún með
grátveikri rödd, »mig megið þér drepa, Don
'Anloníó — en hvað hefir hann gert yður?«
«Hvað hefir hann gert mér? Er hann ekki
greifi af Mediana, og er hann ekki eigandi að
nafni og eignum bróður míns?— bróður míns,
sem tók frá mér þá, sem mér var ætluð?«
Greifinnan tók höndum fyrir andlit sér, og