Nýjar kvöldvökur - 01.01.1910, Qupperneq 11

GULLFARARNIR.
9
Hallarvörðurinn vafði fánann á höllinni í
svarta sorgarslæðu, og reisti trékross í fjörunni,
þar sem lík greifafrúarinnar hafði fundizt.
Mörgum féll þungt hið sorglega fráfall henn-
ar, og hörmuðu fráfall þeirra mæðgina, og
gátu margs til. En svo dróst yfir þetta eins
og annað, þegar frá leið, og það því fremur,
þar sem Don Antonió, greifi af Medíana, flutti
til hallarinnar skömmu síðar og hélt glæsilega
innreið í tignarsetur forfeðra sinna.
En hvað var orðið af Fabian?
Sagan, sem á eftir kemur, á að leysa úr
þeirri spurningu.
III. KAPÍTULI
Leiðangurinn.
Sonora er og hefir verið eitt hinna auðug-
ustu ríkja í ríkjasambandi Mexikóríkis; það er
nyrzt þeirra allra og því lengi sízt kannað.
Mátti heita að meginhluti þess væri með öllu
ókunnur hvítum mönnum árið 1830, þóttnátt-
úran hafi ausið þar út ölluni sínum gæðum
með slíkri ofurrausn, að þess eru fá dæmi.
Jörðin gaf þár tvöfalda uppskeru á ári fyr-
irhafnarlaust, og auk þess var þa>- óbotnandi
ógrynni gulls í jörðu. Að sönnu voru ferðir
þar ærið hættulegar, því að víðlendar eyði-
merkur liggja hingað og þangað um ríki þetta,
og svo voru þar viða margar India'iakynkvísl-
ir á reiki og ófriðuðu landið; ægilegastir þeirra
voru Apakar, herská þjóð oggrimm.og höfðu
þá venju að ráðast að mönnum á næturþeli.
Fjöldi manna, sem fóru þar inn á öræfin,
hurfu og sáust aldréi framar; fórust þeir ýmist
fyrir vopnum Indíana, eða dóu af hungri og
þorsta. En þeir fáu, sem komu aftur, höfðu
svo margt að segja af ótæmandi gullnámum,
og höfðu oft með sér gullhnúða til sanninda-
merkis, og varð það til þess, að margir urðu
til að leggja út í ævintýri og freista gæfu sinnar.
Og þannig voru alt af nógir nýir gullfar-
ar (gambúsinóar), sem voru á flökti inn um
öræfin og eyðilendur ríkisins. Oftast voru þeir
einir saman, því að ef þeir voru tveir, tortrygðu
þeir hvor annan, eða þá að þeir slógu sér
margir saman í hóp, og var þar oft misjafn
sauður í mörgu fé.
í þessum hópum voru jafnan glæframenn,
strokumenn af skipum, fólk, sem átti f útistöð-
um við dómstólana, heiðarlegir verkamenn,og
svo ýmsir féþrotamenn, sem hugsuðu sér að
afla sér fjár að nýju með hægu móti.
En ferðir þessar mishepnuðust jafnan, af
því að menn hlupu í joær undirbúnings- og
fyrirvaralaust, og formenskan öll var með ras-
andi ráði gerð.
Um þetta leyti, sem saga vor hefst að nýju,
íullum 20 árum eftir viðburði þá, er síðast var
getið, kom Spánverji nokkur, Don Estevan de
Arechísa að nafni, til Arispe, sem er höfuð-
borgin í Sonora; hann var þar unt tíma og
barst mjög á. Hann stofnaði til ferðar inn í
landið með marga menn og nreð miklum út-
búnaði. Enginn mutidi eftir því, að hann hefði
fyr sézt í Arispe, en svo var hann nákunnug-
ur öllu þar í landi, bæði landslagi og öðru,
að hann hlaut að hafa einhverntíma verið þ‘ar
áður fyrri.
Don Estevan var maður nær fimtugu að
sjá og meðalmaður vexti. Hárið var kolsvart,
en farið að grána við gagnaugun, ennið kúpt,
og lágu um það djúpar hrukkur jjvert og endi-
langt, brýrnar loðnar og augun snör og hvöss
og lágu innarlega. Nefið var bjúgt og langir
kampar á efri vör.
Hann var skrautmenni mikið í klæðaburði.
Daglega var hann klæddur blárri treyju, al-
settri silkísnúrum, og bar linda um mitti sér
úr heiðblátt silki. Hann var í víðum brókum
úr gulu leðri, og var utanfótar þétt röð af silf-
urhnöppum; klauf var í brækurnar utanfótar
upp að hné; náðu þær alla leið niður á ökía,
og féllu þar ofan á stígvél úr rauðu kordí-
ansleðri; voru á þau festir stórir silfursporar
2